Læknaneminn - 01.11.1965, Blaðsíða 50

50
LÆKNANEMINN
Litazf uifi á
Siysavaröstofu Reykjavíkur
Sjúíílingar þjáðir af sársauka vælandi,
sitja á biðstofu, röflandi og ælandi.
Á skurðstofu liggja menn, skornir og
blæðandi,
skakkir og brotnir um gangana æðandi.
Kandídatarnir kutunum otandi,
krukka hér bölvandi, lúkunum potandi.
Hjúkrunarkonurnar peninga plokkandi,
plástrunum klessa svo sexý og lokkandi,
Læknarnir kjaftandi, kaffið sisötrandi,
kíkja á meinin, hjá sjúklingum nötrandi.
Stúdentagreyin um stungurnar bindandi,
standandi, glápandi, limina myndandi.
Nemar af kynþokka, bicillin blandandi,
blíðar og ljúfar við pottana standandi.
Von er að sumir menn segi það
hvíslandi,
að slik séu ei dæmi á gjörvöllu Islandi.
P. Á.
(Lag: Litla flugan).
Blóðið kliðar blítt um æðaveggi
— blika kornin þekjufrumu við —
líkast rauðu í linu, soðnu eggi,
sem læðist fram „með tímans þunga
nið".
Hér morar allt af mat, já nóg að bíta,
og mólekúlin hendast þvers og krus.
Og þarna á milli tveggja trombccýia
trítlar lítill kokkóbacillus.
En allt í einu skeði nokkuð skrýtið,
er skauzt inn nálaroddur No 12.
Aspíratið ekki var svo lítið
— og einnig nokkur kúbik niður á
gólf —.
Sýnishorn var sent á Barónsstiginn.
Svam þar kokkóbacillusinn i,
og Arinbjörninn, læknir ekki lyginn,
lagði næmissvarið út af því:
„Drepið alla slíka djöfuls kokka.
Dælið bara strepto-sulfo-pen
inn í þessa infektius skrokka,
sem ekkert virðist bjargað geta, en
ef að þessi æsilega runa
ekki reynist hjálpað geta par,
arkið með þá upp í krufninguna,
og Ólafur mun gefa lokasvar."
B.I., B.F.S., K.S.
Söngur
kandfdatsins
(Lag: Hr fimmtíu centa glasinu...).
Af fögrum hljóðum prófessora fengið
hafð’ eg nóg,
það fundu bæði hrukkurnar og hárin.
Ég tók upp eina pyttlu og tappa úr
henni dró.
Þá tindust að mér síðastliðnu árin.
Svartamyrkur ríkti, mér sýndist alltaf
nótt,
og sérhver virtist þögull orðinn kjaftur.
Að prófi hverju loknu var prófað aftur
skjótt
og próflesturinn þegar hafinn aftur.
Ég þjáðist oft um nætur og þráði
ljósan da^,
og þó var hvergi birtuvott að finna.
Heilinn missti glóruna og hjartað
slag og slag;
— ég hefði kannski átt að lesa minna.
Ég komst þó loks í gegnum og kominn
er nú hér,
kandídat í læknislegum fræðum.
En auðvelt er að sanna með analýsu
á mér,
að ekki er minnsta gagn að slíkum
hræðum.
B. I.