Læknaneminn - 01.11.1965, Side 47

LÆKNANEMINN
sinna öllu, ef nokkur leið er. Marg-
ir sjúklinganna eru gamalmenni,
sem í raun og veru daga uppi á
sjúkrahúsinu, en fara ekki á elli-
heimili, eins og vera ætti. Er
þetta aðallega vegna lélegrar að-
stöðu og aðbúnaðar á elliheimili
bæjarins.
Það eð ég var ráðinn til spítal-
ans, kom það að miklu leyti í
minn hlut að fylgjast með þeim
sjúklingum, sem lágu þar. Mest
voru þetta gamalmenni, eins og
áður er sagt, og var sjaldnast um
nokkra dramatíska meðferð að
ræða, frekar að sjá um, að fólk-
inu liði sæmilega vel. Auk þessa
tók ég þær sjúkraskýrslur, sem
þurfti, tók Röntgenmyndir eftir
því, sem ég gat, svæfði við að-
gerðir, þegar þær voru, o. s. frv.
Var hin daglega sjúkrahúsvinna
ekki ýkja mikil.
Hins vegar var alltaf annað
slagið að rekast inn fólk, sem
þurfti smáaðgerða við eða lyf-
seðla, og fór oft töluverður tími
í að sinna slíku.
Mest var að gera, þegar ég tók
bæjarvaktir. Gerði ég dálítið af
því, enda vorum við aðeins þrír
samstarfsmenn í 5000 manna bæ,
þ. e. héraðslæknirinn, Þórhallur
Ólafsson, Einar og ég. Ekki get
ég neitað því, að mér var um og
ó, a. m. k. fyrst, að taka vaktir,
en þar eð ég mátti alltaf hafa
læknana að bakhjarli, leið mér
betur.
Mörg skemmtileg tilfelli fékk
ég í hendurnar, sum lærdómsrík.
Dálítið erfitt var að sinna vöktun-
um, þar eð ég var bíllaus og oft
töluvert langar vegalengdir að
fara. Lögregla staðarins híjóp
mjög oft undir bagga með mér,
og þegar hún var ekki viðlátin, ók
bílstjóri sjúkrabílsins mér oft.

Kom þetta sér mjög vel, þar eð
ég þekkti lítið til götu- eða bæjar-
heita og ósjaldan margar vitjanir.
Oft mátti ekki miklu muna, að lög-
reglan gæti aðstoðað mig, af því
að hún hafði auðvitað skyldustörf-
um að sinna, t. d. í sambandi við
ölvun, slys, eldsvoða o. s. frv.
Einu sinni sem oftar fór ég í
vitjun í fylgd lögreglunnar, og
dvaldist mér alllengi hjá sjúkl-
ingnum. Allt í einu heyrði ég
hvína hátt í brunalúðri bæjarins
og hugsaði með mér, að nú hlyti
lögreglan að fara að sinna elds-
voðanum. Fólkið, sem ég var hjá,
fullyrti, að lögreglan væri farin,
en hún hlyti að koma seinna og
ná í mig. Sættist ég á það og tyllti
mér um stund og ræddi við fólkið
hálftíma eða svo. Fór mér þá að
leiðast biðin og ákvað að ganga
heim, ef enginn væri mættur að
sækja mig. Fór ég þar með, en
hverjir voru þá fyrir utan húsið
aðrir en lögregluþjónarnir ? Höfðu
þeir setið þar tveir og masað um
heima og geima allan tímann, en
ekkert tekið eftir brunaútkallinu.
Sagði ég þeim, hvað ég hefði
orðið var við, og brá þeim heldur
ónotalega og óku af stað sem óðir.
Slapp ég naumlega út úr bílnum
við spítalann, en þeir héldu áfram
beint í eldinn, sem þá var löngu
slökktur. Þetta sýndi vel, að lipurð
lögreglunnar gat orkað tvímælis,
því að lögreglustöðin var einmitt
tóm á þessum tíma og báðir vakt-
hafandi lögregluþjónar á ferð með
mig um bæinn, þegar annað alvar-
legra verkefni beið þeirra. Sem
betur fór gleymdist þetta atvik
skjótt, og naut ég áfram ágætra
selflutninga varða réttvísinnar.
Ekki er hægt að neita því, að
húsvitjanir bjóða ýmis kynni af
mannlegu lífi. Misjöfn kjör og
misjafn hugsanagangur eru nátt-