Læknaneminn - 01.06.1970, Síða 15

LÆKNANEMINN
15
skipan innan þeirrar deildar hefur verið nær óbreytt frá upphafi. Lífs-
nauðsynlegar hjálpargreinar læknisfræðinnar hafa verið algerlega for-
smáðar, eða hvar hafa greinar eins og erfðafræði, tölfræði og tölvu-
tækni verið faldar? Hefur mörgum þótt nóg um hugmyndafátækt og
persónulegt karp hinna þaulsetnu prófessora, en því miður getur ævi-
löng seta í sama starfi leitt slíkt af sér.
í rekstri stofnana og fyrirtækja víða um heim þykja mannaskipti
sjálfsögð og æskileg, að ekki sé talað um í stjórnmálastarfi, þar sem
lýðræði er að einhverju metið. Nú þegar aukinn fjöldi starfskrafta á
hinum ýmsu sviðum læknisfræðinnar bætist á markaðinn, stóraukast
möguleikar á mannaskiptum í kennslu- og rannsóknarstörfum á veg-
um læknadeildar og sama gildir um aðrar deildir Háskólans. Vísinda-
leg stjórnun er í sjálfu sér ekki frábrugðin stjórnun yfirleitt, henni er
vissulega nauðsyn á hæfustu mönnum á hverjum tíma. Mannaskipti
hjá starfskröftum Háskólans þurfa að verða eðlilegur hlutur, og eng-
inn má telja það sér til minnkunar að hverfa til annarra starfa að fullu
og öllu eða um hríð.
Þeirri hugmynd virðist aukast fylgi, að prófessorar og aðrir kenn-
arar og starfskraftar Háskólans verðx ráðnir til nokkurra ára í senn.
Væri sannariega æskilegt, að hreyfing kæmist á kennaralið lækna-
deildar, t. d, með því að skipa prófessora og aðra kennara til 5 ára í
senn. Nokkurt vandamál er hins vegar, með hverjum hætti ráðning
starfskrafta deildarinnar færi fram. Er hæfur og hlutlægur aðali vand-
fundinn til slíks starfs. Varðandi kennslukrafta læknadeildar mætti
hugsa sér, að þá réðu að % hluta læknanemar, V hluta Læknafélag
íslands og að Ýs hluta kennarar deildarinnar. Þessi möguleiki á manna-
skiptum er eins og áður segir eina raunverulega tryggingin gegn stöðn-
un. Duga þar engar nefndir með útbrunnum starfskröftum. Því fyrr
sem kennarar koma og fara líkt og stúdentar, þeim mun betra.
HB
Geturðu hjálpað, lœknanemi?
Spurning sem þessi er alltaf öðru hvoru borin fyrir okkur. Sjaldn-
ast er um líf og dauða að tefla, en gera má þó ráð fyrir, að óhöpp og
slys verði ekki síður þar sem læknanemar eru en hjá hinum almenna
borgara. Þegar ógæfan er á ferðinni, er sjaldnast tími til að búa í hag-
inn, svo verjast megi höggum hennar, Grípa verður því það, sem hendi
er næst, og leita hverrar þeirrar bjálpar sem býðst. Oft er spurt, hvort
einhver læknislærðxxr sé nærri og sé svo fellur í hans hlut að stjórna
aðgerðum.
Nú er því svo farið, að læknanemar læra ekki hjálp í viðlögum
innan læknadeildar. Að vísu er fyrirhuguð slík kennsla í hinu nýja
skipulagi, en þangað til allir læknanemar hafa fengið þá tilsögn geta
liðið mörg ár. Ástandið er því bannig nxma, að ekki má reikna með
kunnáttu í hjálp í viðlögum hjá læknanemum öðrum en þeim, sem
komnir eru á síðustu árin. Þetta er okkur til mestxx vansæmdar, og
kominn er tími til að bætt verði fyrir það.