Læknaneminn - 01.06.1970, Blaðsíða 13

LÆKNANEMINN
13
Frá ritstjórn
Markmið lœknakennslu
Flest bendir nú í þá átt, að byrjað verði að kenna eftir nýju reglu-
gerðinni næstkomandi haust, a. m. k. á fyrsta ári. Víst er það, að ýmis-
legt má við þá gömlu athuga, en jafnframt verður að hafa hugfast, að
ný reglugerð út af fyrir sig er ekkert lausnarorð, þótt ýmsir virðist
þess sinnis. Til þess að nýja reglugerðin nýtist eins og til er ætlazt,
verður hugur að fylgja þar máli, ekki hvað sízt þar sem meira mun
reyna á kennslukrafta deildarinnar. Bæði kennarar og nemendur verða
sífellt að spyrja sig spurninga, hvernig hinum ýmsu þáttum kennsl-
unnar verði betur fyrir komið og hvernig bezt verði nálgazt markmið
læknakennslu. Að öðrum kosti er hætt við, að ávinningur af nýrri
kennslureglugerð verði lítið meiri en nafnið eitt.
Hvert er annars markmið læknakennslu ? I rauninni á svarið við
þeirri spurningu að vera sú eina örugga forsenda, sem gengið er út
frá til hugleiðinga um eitt eða annað varðandi læknakennslu. I ljósi
hennar verður síðan metið á hverjum tíma, hvað og hvernig verði bezt
kennt. Markmið lœknakennslu á fyrst og fremst að vera það að veita
lœknanemum þá þekkingu og innsýn, að þeir hafi hvað hezta mögu-
leika til að fylgjast með þróuninni innan læknisfræðinnar. Ekki er nóg
að miða kennsluna einvörðungu við þá vitneskju, sem álitin er nægj-
anleg starfandi læknum á hverjum tíma, heldur verður einnig að haga
kennslunni þannig, að sem auðveldast verði fyrir lækna að fylgjast
með nýjungum og tileinka sér þær.
Fjölmargir eru þeirrar skoðunar, að markmið læknakennslu hljóti
að vera hið sama og markmið læknisfræðinnar. En raunar er hér um
að ræða tvö sjónarmið, sem bezt er haldið aðskildum, þótt skyld séu.
Markmið lœknisfræðinnar er að þjóna hinum sjúku og um leið því sam-
félagi, sem lœknisfrœðin er hluti af. Samfélagið á því þær kröfur til
lækna sem annarra sérlærðra manna, að þeir standi starfslega eins
nálægt nútíðinni og framast er unnt. Það spyr fyrst og fremst, hvernig
starfað er, en síður hver þekkingin er. Hins vegar hefur samfélagið
jafnan lítinn áhuga og takmarkaðan skilning á, hvernig haldið verði í
horfinu. Þar kemur til kasta háskólanna.
Hvernig verður þá bezt nálgazt markmið læknakennslu ? Ekki er
lengur hægt að gera ráð fyrir því, að sú þekking, sem læknar hafa
við embættispróf, dugi þeim um aldur og ævi, eins og „í þá gömlu, góðu
daga“. Því verður læknakennslan bæði að uppfylla starfslegar kröfur
samfélagsins á hverjum tíma og einnig að taka mið af framtíðinni, þ. e.
veita nemendum hvað bezta möguleika til að fylgjast með þróuninni
innan fræðigreinarinnar, sem þar að auki virðist nú æ örari. Jafnframt
er Ijóst, að örlög flestra kennslubóka eru þau að vera 5—10 ára gaml-