Læknaneminn - 01.10.1971, Qupperneq 66

LÆKN ANEMINN
5Jf
sjálfsögðu sá, að allt var miðað við
brezkar aðstæður, enda eklti um annað
að ræða á þessum stað.
Skýrslu um þetta verkefni (Project)
varð að skila fjölrituðu i lok 3. náms-
tímabils og áður en menn innrituðu sig
til prófs.
Undirbúning-spróf var haldið í lok 2.
námstímabils, bæði til að gefa mönn-
um tækifæri til að sjá, hvernig prófið
sjálft færi fram, og hins vegar til þess
að kennarar gætu gefið leiðbeiningar
um, að hverju leyti menn þyrftu sérstak-
lega að hyggja í sambandi við vorpróf.
Próf til D.P.H. gráðu er bæði munn-
legt og skriflegt. Skriflega prófið fer
fram á tveimur dögum og er sameigin-
legt með öðrum, sem nám stunda við há-
skólann í Bristol. Um er að ræða 4
þriggja tíma skrifleg próf úr námsefni
almennt ög tveggja tíma skriflegt próf
í sambandi við ritgerð. Viku síðar, þeg-
ar búið er að fara. yfir skrifleg próf og
séð er, hverjir hafa staðizt það, þá er
munnlegt próf, sem haldið er af pró-
fessor þeim, sem er i heilbrigðisfræði,
en prófdómari er prófessor frá einhverj-
um öðrum háskóla. Að þessu sinni var
prófdómari frá háskólanum í Man-
chester.
Skriflega prófið er fyrst og fremst rit-
gerðarskriftir um ýmiss konar verkefni,
sem leiða má að þvi námsefni, sem farið
hefur verið yfir, en lítið um spurningar
um bein minnisatriði. I tölfræði koma
dæmi að leysa.
Munnlega prófið fer þannig fram, að
prófessorarnir ræða, við nemendur hvor
í sínu lagi og ræða þá á víð og dreif
um námsefnið, varpa fram ákveðnum
spurningum og reyna, að því er virðist,
að gera sér grein fyrir því, hvernig
skoðanir nemenda hafa mótast af nám-
inu.
Sama dag og munnlegu prófin eru
haldin, fá menn að vita, hvort þeir hafa
staðizt próf eða ekki, og var að sjálf-
sögðu mikil gleði hjá bekkjarfálögum
mínum, þegar í ljós kom, að allir höfðu
gert það.
Niðurstaða Ég hef hér í eins stuttu
máli og mér var unnt, gert grein fyrir
því, hvernig framhaldsnám í heilbrigð-
isfræði ög félagslegri læknisfræði fer
fram við háskólann í Bristol, en það
mun vera, svipað form á kennslu þar og
er nú I skólum i Bretlandi. Náminu lýk-
ur með prófi, sem gefur titilinn D.P.H.
(Diploma of Public Health), og er það
próf jafngilt M.P.H. (Master of Public
Health) prófi við bandaríska háskóla.
Á siðari tímum hefur námsefnið til
þessa náms í Bretlandi gjörbreytzt frá
því að vera yfirgnæfandi kennsla um
heilbrigðiseftirlit i þa.ð að vera að meg-
inhluta kennsla í stjórnun hinna ýmsu
þátta heilbrigðismála, því að eins og
háttar víða, þá er það meir og meir að
koma í hlut embættislækna að vera
raunverulegir framkvæmdastjðrar heil-
brigðismála hver í sínu héraði eða hver
á sínu sviði en ekki einungis ráðleggj-
endur og upplýsendur.
Þegar á heildina er litið er ég mjög
ánægður með dvölina við háskólann í
Bristol. Kosturinn við að nema við
lítinn háskóla er mikill, sérstaklega
þegar menn eldast. Lítill hópur verður
mjög samstilltur, og menn læra mjög
mikið a.f skólabræðrum sínum, sem hafe.
víðtæka þekkingu á mörgum sviðum.
Auk þess verður samstarf og tengsl
nemenda og kennara allt annað í skóla
eins og þarna, en í stærri skólum, þar
sem hópurinn er öft um og yfir 100
nemendur.
Þeir, sem standa fyrir þessu námi
í Bretlandi, lýsa því yfir í byrjun náms,
að það sé ekki ætlunin að gera menn
að sérfræðingum í neinum þeim fög-
um, sem verið er að ræða um eða
kenna, heldur sé hitt ætlunin að gefa
mönnum staðgott yfirlit yfir það, hvað
nútíminn ætlast til a.f heilbrigðisfræði
og félagslegri læknisfræði og koma
mönnum á sporið með sjglfsnám og
lestur, því í þessu sérfagi iæknisfræð-
innar eins og ölium öðrum, þá er nám-
ið stöðugt, og ef menn ekki halda sér
við og lesa og bæta við sig þekkingu,
þá staðna þeir á þessu sviði eins og
öðrum.
Að þessu leyti byggja Englendingar
sitt kennslukerfi mjög vel upp. Kennar-
ar fylgja, aldrei neinum sérstökum
námsbókum, heldur benda á bækur og
tímaritsgreinar, sem sé eölilegt að
fylgjast með, og menn venjast á að lesa
á bókasafni skólans jafnan nýjustu tíma-
rit á þessu sviði og að vera reiðubúnir
að vitna í þau í umræðum, þegar fyrir-
lesari ræðir um það efni.
Ég tel, að fyrirkomulag kennslu á
þessu sviði í Bretlandi í dag, eins og ég
kynntist því, sé mjög til fyrirmyndar
og að það sé hægt að mæla með því
við þá íslenzka lækna, sem hyggja á
framhaldsnám í heilbrigðisfræði bg fé-
lagslegri læknisfræði, að þeir leiti til
Bretlands til náms.