Læknaneminn - 01.10.1988, Qupperneq 63

HÖFUÐLAUSN
Al5 þessu sinni skrifar Andrés Magnússon unglœknir
Einu sinni var Jóni Múla sagt upp í morgun-
útvarpinu sísvona fyrirvaralaust. Hann settist um-
svifalaust niður og skrifaði harðorða skammar-og
mótmœlagrein í blöðin.síðan eyddi hann einni viku í að
strika út verstu blótsyrðin svoað húnyrðiprenthœf. Nú
eru t\’ö ár síðan ég losnaði úr viðjum lœknadeildar,
kannski maðurgeti skrifað grein um lœknanámið núna.
Það eru ungir menn með bjartar vonir í brjósti
sem innritast í læknisfræði á haustin. “Nú skal bergja
vísdómsbikarinn til botns. Með hámákvæmum
vísindalegum aðferðum skal flett ofanaf
leyndardómum mannslíkamans og eðli sérhvers
sjúkdóms krufið til mergjar”. Einhvers konar svona
hugmy ndir bærast með mörgum nýnemanum í upphafi
læknanáms. Þegar útí hinn stóra darraðadans er komið
skilsthinsvegarfljóttaðnámílæknadeild H.I. eraðeins
utanbókarlærdómur. Menn fara að dansa eftir
einkunum, abstrakt hugtökum í tölulíki á blaði.
Mörgum finnst þetta dálítið neyðarlegt fyrst í stað, eins
og það passi einhvernveginn ekki alveg við
sjálfsmyndina. En allt venst, menn gefa sér ekki tíma
í óarðbærar vangaveltur en grúfa sig yfir berstrípaðar
glósurnar.
Sumir læra aldrei dansreglurnar, burðast áfram
með sínar bamslegu, vanþroska hugmyndir um, að í
námi blífi hin gagnrýna hugsun, sundurgreina beri
upplýsingar og kerfa þær. Þeir sem svona hugsa læra
heldur aldrei að leiða hjá sér þótt eitthvað í kennslunni
virðist órökrétt eða mótsagnakennt. Slíkt virðist alltaf
geta valdið þeim einhverskonar óróleika og innri
vanlíðan. Þetta fólk er í vanda statt.
Stundum er þó eins og sjáist til sólar í þeirra
þjökuðu hjörtum. Þaðkannnefnilegahenda að kennari
hefji kúrs sinn einhvem veginn svona; “ Kæru
nemendur ! Glærurnar sem ég verð með eru aðeins til
viðmiðunar. Ekki er ætlast til Þurs utarbókarlærdóms
heldur að nemendur sýni að þeir hafi vald á efninu. Eg
bendi á eftirfarandi kennslubækurog yfirlitsgreinar,..
Það er í rauninni dálítið dapurlegt að sjá hvemig
vonarglampi kviknar í augum þeirra sem ennþá hafa
ekki gert sér grein fyrir um hvað leikurinn snýst. Við
hinir raunsæju glósumenn látum hinsvegar ekki narra
okkur með háleitum kennsluskrám og marklýsingum.
Prófin breytast ekkert, þau eru alltafeins. Við lendum
ekki í vandræðum að vori, með einkunnirnar.
Kannski er fullmikil einstefna í læknadeild.
Mér finnst það til dæmis ekki óeðli að vilja lesa
textabækur. Sigurjón bekkjarbróðir minn átti eitt sinn
að telja upp 4 aðgerðir við tiltekinni meinsemd á prófi,
hvað og hann gjörði. Tvær þeirra hafði verið minnst á
í fyrirlestrum, tvær þeirra hafði hann hinsvegar lesið
um annars staðar, þær voru því að sjálfsögðu ekki
teknar gildar. I staðinn fyrir að Sigurjón viðurkenndi
mistök sín varð hann reiður og sár. Honum fannst það
skrýtið að það skyldi endilega vera rétthærra sem
læknar, bollokandi uppá Islandi týndu til í messum
sínum heldur en það sem að textabókahöfundur (sem
kennarar þó bentu á) tilgreindi.
Stundum er ekki allur vandi leystur þótt maður
hafi samviskusamlega forðast að snapa sér fróðleik um
efnið annarsstaðar frá en úr fyrirlestrum. Oft höfum við
lært um sama sjúkdóminn frá fleirum en einum
kennara. Þá þarf maður að geta sér til um hvaða kennari
það er sem á viðkomandi spurningu á prófinu svo
maður geti hagað svari sínu rétt.
Það má reyndar segja að það sé dálítið skrítið að
vera alltaf að benda á kennslubækur þegar alfarið er
prófað úr fyrirlestrum.
Einuhverju sinni sat ég í prófi við hliðina á vini
mínum. Hann var ekki alveg viss um hvað væri átt við
með einni spurningunni. Hann páraði þó eitthvað á
blaðið og þegar kennarinn kom spurði hann hvort það
væri þetta (og benti á blaðið) sem átt væri við. Af því
að þetta var almennilegur kennari og vildi nemanda
LÆKNANEMINN ^Í988-41. árg.
61