Læknaneminn - 01.10.1991, Blaðsíða 111

I Retrospect!
Efni Læknanemans rifjað upp nokkra áratugi aftur í
tímann
Það kennir ýmissa grasa þegar rennt er í
gegnum gömul tölublöð Lœknanemans. Hefur margt
breyst í gegnum árin með breyttum tímum eins og
skiljanlegt er. Þó er uppistaða blaðsins nokkurn vegin
sú sama, þ.e. fræðilegar greinar og umræða um
kennslu- og félagsmál. Fœstar greinanna um
læknisfrœðileg efni standast tímans tönn. A þó sumt
enn erindi til okkar í dag og þá sérstaklega þœr
greinar sem fjalla um siðamál og siðfrœði
læknisfrœðinnar. Við völdum nokkrar stuttar greinar
til birtingar, eina um lœknistörfí héraði og aðra um
lélega kennsluaðstöðu, hluti semflest okkar kannast
við. Eru þær báðar nokkuð skemmtilega skrifaðar og
málfarið stórkostlegt. Ekki er þó vitað hverjir
höfundar eru og vonum við að þeirfyrirgefi okkurþá
ósvífni að birta þessi bernskubrek, skyldu þeir álpast
til að lesa blað þetta.
Síðasta greinin er reyndar tekin úr mun eldra
riti j'Lœkningabókfyrir almúga", sem rituð var seint
á 18. öld. Líklega hefur hún verið birt í
Læknanemanum afsömu ástæðu og hún birtist nú,þ.e.
hún erfyndin. Allavega grátbrosleg.
Við læknisstörf í miðhluta
Ekki var byrjunin glæsileg. Ég var að koma upp
úr krufningu hjá prófessor Níels Dungal. Þá heyrði ég
skyndilega nafn mitt nefnt með ískyggilegum
blíðuhreim, svo að ég hefði átt að vera var um mig frá
byrjun. Jæja, en sleppum því. Þarna stóð þá kandidat
nokkur, sem ég vissi, að gegndi praksis störfum fyrir
spítalalækni nokkum í kaupstað úti á landi. Hann lagði
hendurnar ástúðlega á axlir mér og bað mig að heyra
sigút undirvegg. Þegarþangað varkomið,hældi hann
mér með nokkrum snjöllum en sjálfsögðum orðum, og
komst því næst að efninu, sem var, hvort ég vildi ekki
gegna störfum hans í hálfan mánuð eða svo. Hefði
mannfj.... ekki verið búinn að hæla mér, réttilega og
verðskuldað, þá hefði ég sagt nei umbúðalaust. En ég
fór að humma og stynja og þá sá hann, að björninn var
unninn og eftirþað varég ekki sjálfráðurgerðaminna,
fyrr en hann var búinn að ýta mér um borð í skip það,
er skyldi flytja mig á staðinn.
Aður en ég lagði af stað, hafði hann gefíð mér
nokkur holl og góð ráð, hvernig ég sky ldi bregðast við
hinum ýmsu tilfellum, sem ég fengi til meðferðar, en
sérstaklega varð honum tíðrætt um njálg. Ég skrifaði
niður margar blaðsíður í stílabók um diagnosis og
terapi á njálgi, og að lokum þóttist ég sjá réttilega, að
hann vissi meira um njálg en nokkur annar maður á
Islandi (og var ég þeirrar skoðunar, þar til ég heyrði
prófesssorinn í pathologi tala um það efni), og að
minnsta kosti annað hvert “individ” í kaupstaðnum
hefði þennan ófögnuð. Ég þarf auðvitað ekki að taka
það fram, að ég fékk aldrei eitt einasta njálgtilfelli til
meðferðar, og þótti mér leitt, því að ég hafði ætlað að
“brilliera” á þeim vettvangi.
Ég kom á vígvöllinn kl. 9 á laugardagsmorgni og
átti ég að búa á spítalanum og þar hafði ég aðgang að
læknastofu og öllu, sem með þurfti, nema þekkingu.
Viðtalstími varkl. 11 álaugardögum.Óðarenégkom
á spítalann, var mérboðið í kaffi með starfsfólkinu, og
allir voru mér ákaflega elskulegir og kepptust við að
LÆKNANEMINN 2 1991 44. árg.
109