Úrval - 01.10.1967, Síða 89

SÍÐASTI RÍKISLÖGREGLUFULLTRÚI...
87
brún, er þeir sáu þennan sérstak-
lega útnefnda ríkislögreglufulltrúa
sinn. Þeir höfðu búizt við að sjá
hörkulegan, næstum grimmdarlegan
mann, en þess í stað stóð þarna
frammi fyrir þeim gamall maður,
mjög vel snyrtur og strokinn, sem
ávarpaði þá lágri, þýðri röddu. í
vandlega hnýttu hálsbindi hans gat
að líta bindisnælu, skreytta gull-
mola. Á höfðinu bar hann risastór-
an kúrekahatt, en hann var hvítur
og augsýnilega rándýr. Og fyrir neð-
an hattbarðið gat að líta góðmann-
legt andlit með djúpum hrukkum,
er prýtt var stórglæsilegu yfir-
skeggi. Hann leit alls ekki út fyrir
að vera neitt sérstaklega harður í
horn að taka.
Tilghman vissi, að fylgzt yrði með
hverri hans hreyfingu í bænum og
reynt að finna veika blettinn á hon-
um. Fyrsta daginn hafði hann því
verið svo önnum kafinn og látið
svo mjög til sín taka, að margir
yngri menn hefðu alveg örmagnazt.
Þegar kvölda tók og það fór held-
ur en ekki að lifna yfir bænum,
hóf hann nýja eftirlitsferð. Það
mátti heyra hávaða, glaum og
gleði. Dansinn dunaði í danssöl-
unum, og allt komst í fullan gang.
Hann leit inn í veitingahúsin, gos-
drykkjakrárnar (sem voru í raun
og veru ólöglegir vínveitingastaðir),
spilavitin, danssalina og vændishús-
in og dvaldi nokkrar mínútur á
hverjum stað, en samt nógu lengi
til þess að tryggja, að vel yrði þar
eftir honum tekið. Þegar hann hafði
lokið þessari eftirlitsferð sinni, voru
fáir fullorðnir í bænum, sem höfðu
ekki gert sér grein fyrir nærveru
hans þar. Hann sneri ekki aftur til
skrifstofu sinnar fyrr en eftir mið-
nætti. Þar var enginn, og hann lag-
aði sér kaffi, settist svo hugsi í stól
og hvíldi sig.
En svo kváðu byssuskotin við
stundarfjórðungi yfir tvö. Hann
spratt á fætur tafarlaust með byss-
una í hendinni. Hann hafði gert sér
fulla grein fyrir öllum aðstæðum,
þegar þriðja skotið kvað við. Byss-
an var auðheyrilega í talsverðri
fjarlægð frá skrifstofu hans, og því
hafði skothríðinni ekki verið beint
að honum. Af skothljóðinu vissi
hann, að þar var um að ræða
skammbyssu méð allmikilli hlaup-
vídd, líklega Colt. 45 Hann stakk
byssu sinni í hylkið að nýju og gekk
út á götu og hélt síðan í þá átt, er
skothljóðið hafði borizt úr.
Hann hljóp ekki. Markvísi laf-
móðs manns var ekki sú sama og
væri hann ómóður. Hann gekk fyrir
götuhorn og sá ungan mann standa
þar úti á miðri götu um hálfa þver-
götulengd í burtu. Ungi maðurinn
veifaði byssu sinni og hrópaði ögr-
unarorðum eitthvað út í loftið.
„Hver ætlar að ná mér?“ hrópaði
hann. „Hver heldur, að hann sé
nógu harður karl til þess að ná
mér?“
Tilghman varð að dæma allar að-
stæður í hvelli og taka síðan á-
kvörðun. Var þetta gildra? Var það
ef til vill ögrun, sem beint var
gegn honum sérstaklega? Væri um
slíkt að ræða, þá óskaði sá, sem
þetta hafði skipulagt, þess sjálfsagt
ekki að myrða hann, heldur að prófa
hann einungis, auðmýkja hann,
neyða hann til þess að fyllast ótta