Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 114

112
fundust aldrei nein lík. Ég get sagt
yður, hvar sum líkin eru. Vitið
þér, hvar þessir stóru, kringlóttu
olíugeymar eru? Ef líki væri hent
niður í slíkan geymi, fyndist það
ekki fyrr en geymirinn yrði
hreinsaður, en það er ekki gert
nema á þriggja ára fresti. Vitið þér
annars, hver urðu endalok síðasta
lögreglustjórans okkar?
„Nei, herra minn“, svaraði Tilgh-
man.
„Það veit enginn um það með
vissu, en ég get svo sem vel getið
mér þess til. Hann er áreiðanlega
í einhverjum af þessum stóru olíu-
geymurn."
Tilghman fannst eitthvað ein-
kennilegt við þessa heimsókn og
velti því fyrir sér, hvað það væri.
Var þarna um að ræða duibúið til-
boð um mútur? Var þarna um að
ræða illa dulda hótun? En hann
gleymdi þessu fljótlega, þegar hann
fór að láta til sín taka þarna í
bænum. Hann gætti þess að koma
alltaf á vettvang, hvenær sem upp
úr sauð eða útlit var fyrir, að svo
yrði. Hann skipaði svo fyrir, að
koma skyldi fyrir vatnstunnum á
hverju götuhorni, og skipulagði
brunaliðssveit sjálfboðaliða, sem
skyldi grípa til vatnsins, ef þörf
gerðist. Hann bannaði konum og
börnum að vera á ferli eftir klukkan
9 á kvöldin. Einnig samdi hann um
það við umferðarprédikara, að hann
skyldi koma reglulega til Cromwell
á ferðum sinum og halda þar sam-
komur. Og hann fékk forráðamenn
olíufélags eins til þess að láta
breyta einum af vörubílum félags-
ÚRVAL
ins í sjúkrabifreið fyrir bæjarfé-
lagið.
En hann var samt enn ekki bú-
inn að skera á aðalkýlinu. Tvö
helztu vandamálin í bænum voru
heimabrugg, smygl og leynivínsala
annars vegar og smygl, sala og
neyzla eiturlyfja hins vegar. Og
það var erfitt að grafast fyrir rætur
þessara meinsemda. Dag einn tók
Tilghman fastan vínsmyglara, sem
var með fjóra kassa af whiskyi í
bilnum sínum. Hann fór með hann
til lögreglustjórans í Wewoka, svo
að hægt væri að draga hann þar
fyrir dómstólana. 24 klukkutímum
síðar sá Tilghman manninn ganga
inn í kvikmyndahús í Cromwell.
Hann hringdi strax til lögreglu-
stjórans í Wewoka og krafðist skýr-
ingar.
„Auðvitað sleppti ég honum“,
svaraði lögreglustjórinn. Wilej'
Lynn hringdi í mig og sagði mér
að gera það. Hann sagði, að það
væru ekki nægileg sönnunargögn
fyrir hendi til þess að halda mann-
inum í fangelsi."
Tilghman glotti, þegar hann lagði
heyrnartækið frá sér. Lynn var þá
handbendi glæpamannanna, sá, sem
bjargaði málunum við, þegar ein-
hver þeirra lenti í klandri. Þessu
var örugglega þannig farið, hvað
bruggarana og smyglarana snerti og
líklega einnig, hvað snerti smygl
og dreifingu eiturlyfja.
NÝIR TÍMAR OG NÝIR SIÐIR.
Ýtarlegri rannsókn Tilghmans
sannaði, að hann hafði rétt fyrir
sér í þessu efni, þótt aðalpaurinn
í eiturlyfjaglæpahringnum væri