Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 111

SÍÐASTI RÍKISLÖGREGLUFULLTRÚI. . .
109
laggirnar búgarði þar nálægt, þar
sem hann lagði stund á hrossakyn-
bætur og hrossasölu. Þar ól hann
upp hesta af úrvalskyni. Reksturinn
gekk prýðilega allt frá byrjun, og
brátt varð búgarðurinn eins og seg-
ull, sem dró til sín fólk alls staðar
úr nágrenninu. Alls konar félög
fóru þangað í skemmtiferðir og fé-
lagsmenn snæddu þar nestið sitt.
Fólkið horfði á hestana keppa á
hlaupabrautunum á býlinu, horfði á
hanaslagi og kynnti börn sín þessum
löggæzlumanni, sem var nú orðinn
að eins konar goðsagnakenndri per-
sónu. Hver dagur var eins konar
hátíðisdagur, og Tilghman var alls
staðar miðdepill athyglinnar og
stjórnaði öllu, sem fram fór. Hann
hafði innilega gaman af öllum þess-
um látum eftir hin einmanalegu ár
í smalamennskunni og við leitar-
störf í auðnunum.
Tilghman var kosinn lögreglu-
stjóri í Lincolnhreppi árið 1900 og
endurkosinn með geysilegum meiri-
hluta árið 1902. Á miðju öðru
starfstímabili sínu árið 1903 giftist
hann hinni 23 ára gömlu Zoe
Stratton, dóttur bónda eins, sem var
vinur hans. Þetta var kát og fjörug
stúlka. Hún þeysti um með nauta-
smölunum, snaraði kálfa og naut og
brennimerkti þau af mikilli leikni.
Hún var mjög hugrökk og hafði
vit á nautgriparækt. Hún gat rætt
um kyngæði og ættir nauta af mik-
illi kunnáttu við þaulvana naut-
griparæktarmenn. Hún hafði gengið
í fylkisháskólann í Oklohoma, og
hún orkti ljóð síðla kvölds við birt-
una frá olíulampa, sem stóð við rúm
hennar. Hún var geysilega stolt af
Tilghman, ól honum þrjú börn og
reyndist honum hin prýðilegasta
eiginkona í hvívetna.
Haustið 1904, þegar Tilghman
hafði verið lögreglustjóri Lincholn-
hrepps í tvö starfstímabil, tilkynnti
hann, að hann gæfi ekki kost á sér
aftur til þessa starfs. Honum fannst,
að hann hefði nóg að gera að sjá
um búgarð sinn og aðrar fasteign-
ir, sem hann átti, og hann var nú
orðinn fimmtugur. Hann hafði lagt
fram sinn skerf. Nú fannst honum,
að það væri komið að ungu mönn-
unum að eltast við afbrotamenn-
ina.
Zoe var himinlifandi yfir því,
að mega nú eiga von á að hafa
mann sinn hjá sér oftar en endrum
og eins, en sú dýrð stóð ekki lengi.
Hálfum þriðja mánuði eftir að síð-
ara starfstímabili hans var lokið, til-
kynnti hann það kvöld eitt, að hann
væri að fara suður til Mexíkó.
„Gjaldkerinn hjá Friscojárn-
brautarfélaginu stakk af með nokk-
ur þúsund dollara og er nú í felum
suður í Mexícó", sagði hann. „Ég
hef verið beðinn um að finna hann
og koma með hann með mér til
Bandaríkjanna."
„Ég hélt, að þú ætlaðir að láta
ungu mennina um slík störf“, sagði
Zoe ásökunarrómi.
Sem svar við þessari athugasemd
hennar rétti hann henni bréf eitt
stoltur á svipinn. Það var skrifað
á bréfsefni Hvíta Hússins, og í því
var Tilghman beðinn um að taka
að sér starf þetta sem „sérstakur
fulltrúi Theodore Roosevelts, for-
seta Bandaríkjanna.“
„Þegar forsetinn biður mann um