Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 106

104
URVAL
að hitti hann marga gamla, kunn-
ingja, vísundaskyttur, nautasmala
og einnig gikkglaða náunga, sem
hann hafði fylgt út úr Dodge City.
Einnig voru þar margir bændur úr
héruðunum umhverfis Dodge City,
sem höfðu misst allt sitt í hríðinni
miklu. Það bættust við nýir land-
nemar á hverjum degi, þangað til
þeir voru orðnir 100.000 talsins. Þeir
biðu allir eftir óskastundinni miklu,
sem koma mundi klukkan 12 á há-
degi þ. 22. apríl árið 1889, en þá
átti að opna héraðið opinberlega til
frjáls landnáms.
Menn reyndu að koma sér í sem
bezta aðstöðu til þess að hefja
„kapphlaupið mikla um jarðnæði".
Nú hafði myndazt þarna röð af
hestum og vögnum á 170 mílna
löngu svæði. Og stundin nálgaðist.
Kvöldið áður en kapphlaupið skyldi
hefjast, rabbaði Tilghman við
nokkra gamla vini frá Kansasfylki.
„Þetta verður slæm nótt,‘ sagði
hann. „Ég held, að við ættum að
halda hópinn og vera vel á verði.
Ég hef orðið var við það nokkrum
sinnum nú þegar, að einhverjir ná-
ungar hafa litið hestinn minn
ágirndaraugum.“ Þessa nótt var
mörgum hestum stolið, en þeir fé-
lagarnir misstu samt engan hest.
Og stundvíslega klukkan 12 á há-
degi næsta dag lagði riddaraliðs-
maður lúður að vörum sér og blés
einn hvellan tón, en síðan hleypti
hópur riddaraliðsmanna af rifflum
sínum beint upp í loftið. En skot-
hríð þessi drukknaði algerlega í
hinni dunandi hljómkviðu hófa, sem
lömdu jörðina æðislega, er öll
hersirigin æddi af stað. Tilghman og
vinir hans höfðu undirbúið þetta
augnablik vandlega. Þeir voru nokk-
uð aftarlega í þyrpingunni, þegar
lagt var af stað. En hestar þeirra
voru af úrvals kyni og alveg
óþreyttir. Og það leið því ekki á
löngu, þangað til þeir voru komnir
framarlega. Þeir náðu ákvörðunar-
stað sínum um mitt síðdegið. Þar
var um að ræða landsvæði, sem
reisa skyldi bæinn Guthrie á, en
þar ælaði Bill að helga sér góða lóð
undir verzlunarfyrirtæki. Þeir
bundu hesta sína, athuguðu landið,
negldu svo niður mælingahæla sína
og gerðust þannig fyrstu borgarar
hins nýja bæjar. Um kvöldið höfðu
landnemarnir helgað sér hvern
jarðarskika og hverja bæjarlóð.
Bærinn Guthrie hafði vaxið mikið
á þessum eina degi og taldi nú
15.000 íbúa.
Fólkið var glatt og gerði sér von-
ir um framtíðina þessa fyrstu nótt
sína í bænum. Bænir þess voru inni-
legri en venjulega, brennivínsáflog-
in ofsafengnari og jarða- og ióða-
braskið æðislegra. En svo komu
timburmennirnir næsta morgun,
bæði líkamlegir og andlegir. Og
þeir voru ekkert smásmíði, því að
það ríkti algert öngþveiti í Guthrie.
Þar var ekkert ferskt vatn að fá og
ekki bafði verið skipulögð þar nein
sorphreinsun. Það höfðu ekki verið
grafnar neinar saurþrær né af-
rennslisskurðir. Það sáust engin
merki um neina löggæzlu. Enginn
hafði hugsað fyrir neinum eldvörn-
um. Og verst af öllu var sú stað-
reynd, að þarna var ekki um nein
hús að ræða handa þessum 15.000
sálum, heldur ólögulegar þyrping-