Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 91

SÍÐASTI RÍKISLÖGREGLUFULLTRÚI...
89
handlegg honum. „Jæja, hvort viltu
nú heldur fara heim eða í fangelsi?
A annan hvorn staðinn verðurðu
að fara.“
„Ég fer heim“, sagði pilturinn
hógværlega.
Fréttin um hugrekki það sem
Tilghman hafði sýnt, þótt byssu
væri miðað á hann, barst um bæinn
eins og eldur í sinu. En það voru
sumir, sem misskildu framkomu
hans. Nokkrir löggæzlumenn af
gamla skólanum, sem litu sömu
augum á starf sitt og Tilghman
gerði, höfðu unnið það hljóðlátlega
án þess að láta mikið yfir sér. Þeir
gerðu sér grein fyrir því, að þeir
gegndu mikilvægu og virðulegu
embætti og voru stoltir af virðingu
þeirri, sem einkennismerki þeirra
skapaði þeim. En hinni nýju tegund
glæpamanna úr stórborgunum var
slík framkoma algerlega framandi.
Þeir misskildu það, hvernig Tilgh-
man hafði komið fram við unga,
drukkna piltinn. Hann hafði sýnt
piltinum föðurlegan skilning og al-
úð, en þeir héldu bara, að hann væri
tekinn að gerast gamlaður og skrýt-
inn í kollinum. Þeir tóku þessu sem
uppgjöf. Þeir vissu ekki, að hann
hafði handtekið suma af hættuleg-
ustu útlögum og stigamönnum
Vilta Vestursins án þess að þurfa að
hækka róminn nokkru sinni.
VÍSUNDASKYTTA.
Þegar Bill Tilghman var ungbarn,
var ráðizt á fjölskylduna af fjand-
samlegum Indíánum. Fjölskyldan
var að fara með gufuskipi upp eftir
Minnesotaánni, og Indíánarnir
leyndust á árbakkanum og gerðu
fólkinu fyrirsát. Þetta virtist tákn
um, að hann ætti eftir að lifa
hættulegu lífi.
Tilghman hitti Villta Bill Hickock
af tilviljun, er hann var orðinn 12
ára gamall, og virtist þessi tilviljun
staðfesta þennan fyrirboða. Faðir
Tilghmans og eldri bróðir voru enn
í herþjónustu. Þetta var á dögum
Þrælastríðsins. Og Tilghman var
staddur úti á veginum nálægt
bóndabæ fjölskyldunnar í Kansas-
fylki, þegar þessi eftirtektarverði
og áberandi könnunarnjósnari og
lögæzlumaður reið þar framhjá.
Hann var að leita að misindis-
manni, sem hafði stolið vagni og
múldýraeyki. Bill litli hafði aldrei
séð svona glæsilegan mann áður.
Viku seinna las hann fréttaklausu
í dagblaði um handtöku þjófsins
og komst þá að því, hver Villti Bill
var. Og þá tilkynnti hann móður
sinni það tafarlaust, að hann vildi
líka gerast könnunarnj ósnari og
löggæzlumaður.
Bill minntist svo ekki á þessa
ráðagerð aftur fyrr en nokkrum ár-
um eftir lok Þrælastríðsins, þegar
faðir hans og bróðir voru komnir
heim heilir á húfi. Móðir hans von-
aði, að hann hefði gleymt hugmynd-
inni. En svo var þó ekki.
„Ég hitti nokkra menn, sem eru
að fara vestur á vísundaveiðar“,
sagði hann við þau kvöld eitt.
„Það er hættulegt starf“, svaraði
pabbi hans.
„Það er mikið upp úr því að
hafa“, hélt hann áfram. „Ég hef
frétt, að þeir borgi 5 dollara fyrir
húðina. Og þar að auki er það ekki
svo hættulegt, ef maður veit, hvern-