Úrval - 01.10.1967, Blaðsíða 92

90
ÚRVAL
ig á að fara að því að veið skepn-
urnar.“
„Og veizt þú það?“
„Ég get lært það“, svaraði Bill
hinn borubrattasti.
Hann hafði ráðgert að fara strax
næsta dag með ómerkilegar skamm-
byssur einar að vopni. Hann hafði
æft sig í að skjóta með þeim, þangað
til hann gat hitt sléttukjúkling eða
kanínu á 50 feta færi, hvort sem
hann skaut með vinstri eða hægri
hendi.
En faðir hans vissi, að þetta var
gagnslaust vopn gegn vísundi, sem
kemur æðandi í áttina til veiði-
mannsins í árásarhug. Hann fór
með syni sínum til bæjarins Atchi-
son næsta morgun til þess að hitta
þá Jude Bucknum og Oliver, Rife,
sem höfðu í hyggju að fara í þenn-
an veiðileiðangur. Og þegar pilt-
arnir voru í þann veginn að leggja
af stað ásamt Bill, sem hafði nú
slegizt í hópinn, gaf honum þann
hlut, sem hann hafði mestar mætur
á, prýðilegan Sharpsriffil, sem var
mjög nákvæmur og geigaði varla í
vönum höndum. Hann hafði komið
með hann heim úr Þrælastríðinu
og hengt hann yfir arnininn. Hann
hafði ekki leyft neinum að snerta
hann fyrr en núna.
En Bill þorði samt varla að snerta
byssuna, þótt hún væri nú orðin
hans eign. „Pabbi . . . . ertu viss?“
Pabbi háns svaraið hljóðlátlega:
„Ég er viss sonur sæll.“
Svo lögðu piltarnir af stað í
sléttuvagninum sínum, sem var
hlaðinn tjöldum og teppum og öðr-
um viðleguútbúnaði.
Tveim vikum síðar komust veiði-
mennirnir ungu upp á hæð eina,
sem nefndist Pawneehamar. Fyrir
neðan þá rann Arkansasáin í breið-
um boga, og fyrir handan hana í
norðvetri voru heimkynni vísund-
anna.
Þeir tóku hesta á leigu í bæ þar
nálægt og riðu svo af stað. Um sól-
arlagsbil bjuggu þeir um sig og
lögðust til hvíldar úti í auðninni.
Það var ekki fyrr en liðið var fram
undir hádegi næsta dag, að þeir
komu loks auga á vísundahjörð.
„Sjáið' þið þá, þarna!“ hrópaði
Bill og benti í suður.
Framundan þeim gat að líta
geysistóra hjörð, þúsundir af vís-
undum. Fjöldi þeirra var slíkur, að
það var sem allur sjóndeildarhring-
urinn væri á hreyfingu. Bill flýtti
sér að kippa Sharpsrifflinum upp úr
hylkinu, sem fest var við hnakkinn.
Hann var bezta skyttan af þeim
félögum, og því höfðu þeir sam-
þykkt það, að hann skyldi fella
fyrsta dýrið. Nú var hann kominn
í tæri við heila hjörð af raunveru-
legum vísundum, og velgengni
veiðileiðangursins var að miklu
leyti undir því komin, hvernig hann
brygðist nú við. Því fann hann
vöðvana herpast saman, og hann
varð skraufþurr í munninum af ein-
tómum ótta og æsingu.
Veiðimennirnir ungu nálguðust
hjörðina hægt og bítandi. Þegar þeir
áttu eftir aðeins tæpa 100 metra til
dýranna, létu þau samt sem þau
sæju þá alls ekki. Og þegar einir
50 metrar voru eftir, lyftu nokkur
dýrin loks risastórum hausnum, en
svo fóru þau að bíta aftur næstum
samstundis. Bill kippti í taumana