Úrval - 01.10.1967, Síða 93

SÍÐASTI RÍKISLÖGREGLUFULLTRÚI.. .
91
á hesti sínum, þegar hann átti aðeins
eftir 20 metra ófarna. Hann lyfti
rifflinum og miðaði af geysilegri
nákvæmni. Loksins hleypti hann af.
Hann hafði hitt beint í mark, á al-
veg prýðilegan stað! Vísundurinn
féll á hliðina, sparkaði tvisvar frá
sér og lá svo alveg grafkyrr.
Þessi velgegni Bills strax í byrj-
un varð nú báðum félögum hans
mikil hvatning, og þeir hófust handa.
Tvö skot kváðu við til viðbótar, en
hvorki Jude né Oliver hafði tekizt
að ráða niðurlögum dýranna að
fullu, heldur höfðu þeir aðeins sært
þau. Þetta voru tarfar, og þeir tóku
nú að öskra og ruddust áfram.
Mundi þetta valda því, að ofsa-
hræðsla gripi hjörðina og hún tæki
öll á stjórnlausa rás? Piltarnir
fylltust ótta, er sú hugsun hvarflaði
að þeim, og þeir skutu mörgum
skotum á særðu tarfana, þar til þeir
hnigu loks til jarðar. Piltarnir voru
alveg lafmóðir af æsingu. Þeir
riðu svolítið afsíðis og hlóðu byssur
sínar að nýju. En nokkrum sekúnd-
um síðar riðu þeir aftur nær hjörð-
inni og skutu dýrin á leiðinn.. Annar
vísundur hneig til jarðar og síðan
enn annar. Nú greip ótti um sig
meðal hjarðarinnar. Fyrst tóku
smáhópar úr henni að hreyfast fram
á við. Síðan bættust fleiri í hópinn,
og þetta varð eins og hringiða, sem
stækkaði og stækkaði, þangað til
hún náði til allrar hjarðarinnar,
sem var nú gripin ofsahræðslu og
æddi stjórnlaust beint af augum.
Veiðimennirnir ungu riðu áfram
við hlið hjarðarinnar og skutu á dýr-
in, hlóðu svo byssurnar að nýju og
skutu svo á ný, þangað til handlegg-
ir þeirra voru orðnir máttlausir
af þreytu og hestarnir örmagna.
Jörðin dunaði, er hjörðin geystist
áfram. Að lokum stönzuðu piltarnir
og horfðu á eftir hjörðinni, er hún
fjarlægðist og hvarf smám saman
sýnum. Dunurnar í hjörðinni lækk-
uðu einnig smám saman, þangað til
þær dóu út og allt varð hljótt að
nýju. Veiðiménnirnir litu nú aftur
fyrir sig og virtu fyrir sér leiðina,
sem þeir höfðu riðið. Hún var þak-
in dauðum vísundaskrokkum.
„Húrra!“ hrópaði Jude. „Lítið þið
bara á þetta! Þetta hljóta að vera
hundrað skrokkar.“
„Við erum orðnir ríkir!“ hrópaði
Oliver. „Þarna liggja að minnsta
kosti 300 dollarar!"
En sá fjársjóður lá ekki alveg á
lausu. Þeir áttu ekki aðgang að
honum, fyrr en þeir voru búnir að
selja húðirnar og kjötið. Og vinn-
an næstu daga við fláninguna og
flutninginn var óskaplegur þræl-
dómur. Það þurfti ekki aðeins að
flá húðirnar af þessum geysilega
þungu skepnum, skafa þær síðan og
hreinsa og strengja þær síðan til
þerris á jörðina, heldur varð að
hluta skrokkana í sundur, og til
þess höfðu þeir engin verkfæri nema
venjulega veiðihnífa. Síðan var húð-
unum og kjötinu staflað á vagninn
og haldið til bæjarins Hays. Og þær
voru margar ferðirnar, sem þeir
urðu að fara.
Þeir Jude og Oliver höfðu fengið
nóg af vísundaveiðunum, þegar þeir
voru loks búnir að skila öllum
húðunum og kjötinu og höfðu fengið
greitt og skipt andvírðinu. Þedr
höfðu aldrei þurft að hafa svona