Úrval - 01.10.1967, Page 105

SÍÐASTI RÍKISLÖGREGLUFULLTRÚI. . .
103
góð ráð? Gerirðu það fyrir ekki
neitt?“
Það var orðið hljótt í kránni.
Gestirnir virtu ókunnugu mennina
fyrir sér. Barþjónninn roðnaði, en
sagði ekki neitt. Annar maðurinn
greip whiskyflöskuna, og svo löbb-
uðu þeir að borði upp við vegg.
„Hvar er ríkislögreglufulltrúinn?"
hrópuðu þeir, þegar þeir voru bún-
ir að hvolfa í sig úr nokkrum glös-
um í viðbót. „Hvar er þessi mikli
maður? Nú, fyrst hann er svona
hugrakkur, hvers vegna kemur hann
þá ekki hingað til þess að taka okk-
ur fasta fyrir að bera byssu?“
Tilghman lagði tafarlaust af stað
til krárinnar, þegar honum barst
fregnin um ögrun ókunnugu mann-
anna. Gestirnir í kránni spruttu á
fætur og reyndu að koma sér úr
skotfæri, þegar Tilghman hrinti
upp sveifluhurðinni. Tilghman kom
auga á vopnuðu mennina og gekk
beint að borðinu þeirra. „Piltar
mínir,“ hóf hann máls og rétti fram
tómar hendurnar. „Ég verð að taka
byssurnar ykkar. Það er ekki leyfi-
legt að bera byssu hér í bæ.“
Það var rifizt um það í kránni
það sem eftir var nætur, hvort
mennirnir hafi ætlað að miða á
Tilghman eður ei. En margir gest-
anna héldu að minnsta kosti, að
þeir ætluðu sér það, og þeir gerðu
sig líklega til þess að kasta sér á
ókunnugu mennina. Mennirnir tveir
sáu nú, að Tilghman stóð ekki einn
og óstuddur, og því létu þeir af
hendi byssur sínar bljúgir á svip.
Hið furðulega við þennan atburð,
var sú staðreynd, að gestir inni í
krá í Dodge City höfðu hjálpað lög-
gæzlumanni til þess að halda upp.
lögum og reglu! Já, bærinn var
vissulega að breytast meira en lít-
ið!
KAPPHLAUPIÐ MIKLA
í GUTHRIE
Tilghman starfaði í sex ár sem
löggæzlumaður í Dodge City, fjögur
ár sem aðstoðarmaður lögreglustjóra
og tvö ár sem ríkislögreglufulltrúi.
Þegar það kom loks að því, að það
var orðið svo rólegt í bænum, að
löggæzlustörfin þar voru orðin helzt
til auðveld fyrir hans smekk, þá
hætti hann þeim og fluttist aftur á
býlið sitt nálægt bænum. Það veitti
ekki af því að taka þar til hend-
inni, því að þar var nú allt í niður-
níðslu. En svo dundu ósköpin yfir,
áður en honum hafði tekizt að koma
öllu þar í gott horf aftur. Veturinn
1886 geisaði ægileg hríð á sléttun-
um og helkuldinn, sem fylgdi henni,
varð flestöllum nautgripum hans að
bana og gerði einnig út af við beit-
ina. Grasið kól. Að vísu yxi það að
nýju fyrr eða síðar, en ekki nægi-
lega fljótt til þess að bjarga búi
Tilghmanf j ölskyldunnar.
„Við verðum að útvega okkur
nýtt jarðnæði,“ sagði Bill við Floru.
„Ég hef frétt, að ríkisstjórnin sé
að opna hluta af Indíánahéraðinu
til ræktunar og búsetu fyrir hvíta
menn. Ég held, að ég ætti að skreppa
þangað og skoða landið.“
Indíánahéraðið (en fyrir því átti
bráðlega að liggja að verða hluti
Oklahomafylkis) hafði þegar dregið
að sér þúsundir tilvonandi land-
nema, sem biðu nú með óþreyju við
útjaðra þess. Þegar Bill kom þang-