Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 53

Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 53
50 ÚRVAL kvæmd á sviði fuglafriðunar í Evrópu. Þegar elskendurnir mætast, reka þeir upp hátt gleðigarg, er hljóm- ar sem „chee-chee-chee“. Svo halda þeir upp á endurfundina með því að elta hvorn annan í ótal sveig- um í nöpru loftinu. Einstaka sinn- um svífur karlfuglinn alla leið til jarðar til þess að tína upp sprek, sem hann ætlar að nota í stóra hreiðrið, sem þau munu byggja sér efst uppi í 40 feta háu grenitré, en þar má enn sjá leifarnar af hreiðri þeirra síðan í fyrra. Hreiður þeirra er hvorki meira né minna en um 50 kíló á þyngd. Fiskiernirnir í Spey- dalnum hafa valið tréð sitt af mik- illi vandvirkni. Þeir hafa valið tré, sem stendur nálægt nokkrum vötn- um, þar sem nóg er af geddu og silungi. Það er á fremur afskekkt- um stað í skógarrjóðri, þannig að ernirnir hafa óskert útsýni í allar áttir frá hreiðrinu, og því eiga þeir betra með að verjast mönnum, sem kynnu að vera í eggjaleit. Slík varúð er þeim lífsnauðsyn. Öldum saman lifðu fiskiernirnir óáreittir í Speydalnum. Svo á 19. öld voru þessir stórkostlegu fugl- ar reknir burt frá sínum fornu, skozku aðsetursstöðum af landeig- endum, sem vildu ekki deila veiði- réttindum sínum með fiskiörnunum. Það varð líka annað til þess að hrekja þá burt. Þar var einnig um að ræða sívaxandi söfnunaræði manna, en það gerðist stöðugt vin- sælla að safna eggjum og fuglum, sem voru síðan troðnir út. Fiski- ernirnir hættu að verpa í Bretlandi, og' þar sáust þeir ekki síðan í yfir 50 ár, að undanskildum einstaka fuglum, sem flæktust þangað endr- um og eins. En þessi arnarhjón í Speydalnum eru fyrstu, nýju land- nemarnir eftir þessa löngu útlegð fiskiarnanna. Fiskiörninn er stórfallegur og glæsilegur fugl. Hann er yfir 2 fet á hæð og vegur 3—4 pund. Hann er brúnleitur, en þó hvítur að neð- an. Hann er með snjóhvítt höfuð, en þó með svartar rendur í kring- um heiðgul, frán augun, og teygj- ast þessar rendur aftur fyrir hnakk- ann báðum megin. Á fótunum hef- ur hann aflmiklar, hvassar klær, sem gera honum auðvelt að ná tangarhaldi á hálum fiskum, Það virðist svo sem fiskiernir pari sig saman 1 eitt skipti fyrir FISKIERNIRNIR SNÚA IIEIM 51 öll, en skipti aldrei um -maka. Fyrst eftir að þeir snúa aftur norður frá vetursetu sinni í hitabeltinu, byrjar karlfuglinn á því að safna spreki og greinum í hreiður. Hann lætur sig falla leiftursnöggt niður á dauðar grenigreinar og rífur auð- veldlega allt að þriggja feta langar greinar af bolnum, og þessu bætir hann svo við ólögulegu hrúguna uppi í trjátoppnum. Þegar assan er kómin á hans fund, byrjar hún að safna mosa, torfusneplum og gras- tóm og fóðrar hreiðrið að innan með þessu. Fiskiernirnir nota hvað eina sem þeir geta náð í sem undir- stöðu undir hreiður sitt, þannig að það verði vel skorðað í þessari miklu hæð. Fuglafræðingurinn Clinton Abbot rannsakaði fiski- arnarhreiður um aldamótin, og í þeim fann hann hvorki meira né minna en 40 mismunandi hluti, þar á meðal vaxdúkspjötlur, fiskinet, tunnustafi, skeljar og hjól úr barna- kerru. Þegar hreiðurgerðinni er lokið, setjast spörvar að „í kjallar- anum“, þ. e. þeir byggja sér lítil hreiður víðs vegar í hinni miklu undirstöðu arnarhreiðursins og grípa fiskiagnirnar, sem detta af borði þessara stóru fug'la. Varptíminn hefst í apríl eða í byrjun maí. Kvenfuglinn verpir þrem brúndeplóttum eggjum, sem eru um 3% úr þumlungi á stærð. Og meðan assan liggur á, fer karl- fuglinn tvisvar á dag í veiðiferð. Hann flýgur í um 30 feta hæð yfir yfirborði vatnsins og baðar vængj-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.