Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 107

STÍFLUBRJÓTARNIR
105
tugasti af upphaflegri stærð. Hún
var um 30 feta löng, 33 þumlunga
há og um 2 fet á þykkt. Öðru meg-
in við hana var útbúið vatn, sem
var í réttu hlutfalli við 134 milljón
tonna stöðuvatn.
Fyrstu tilraunirnar báru ekki til-
ætlaðan árangur. Sprengiefnið
sprakk undir vatnsyfirborðinu í um
4 feta fjarlægð frá eftirlíkingunni,
en það samsvaraði því, að tíu tonna
sprengja spryngi í um 200 feta fjar-
lægð frá hinni raunverulegu stíflu,
og síðan í eins fets fjarlægð, en það
samsvaraði um 50 fetum og sú
sprengja olli aðeins yfirborðs-
sprungum á stíflugarðinum. Wallis
byggði aðra eftirlíkingu og reyndi
stærri sprengjur til þess að sjá hvað
þyrfti til þess að sprengja hana.
Aukamagn af sprengiefni nægði til
þess að valda eins miklum spjöll-
um á stíflugarðinum og hann kærði
sig um. En þegar hann reiknaði
saman það heildarmagn af sprengi-
efni, sem þurfti til að sprengja
Möhn stífluna, varð það um það bil
30.000 pund af hinu nýja RDX-
sprengiefni. Þegar þar við bættist
þungi stálumbúðanna, varð sprengj-
an um 30 tonn á þyngd. Ekki einu
sinni „Sigur“-sprengjuflugvélin gat
ílutt slíkt hlass.
Wallis neitaði að gefast upp, Ei
gert væri ráð fyrir að sprengjan
gæti sprungið við vegginn, þyrfti
minna sprengiefni. En hvernig væri
hæg't að koma sprengjunni niður á
30 feta dýpi, en það höfðu tilraunir
sýnt að var bezta dýpið til þess að
gernýta ölduhreyfinguna og
sprengja vegginn? Var tundurskeyti
svarið? Við þýzku stíflurnar voru
27. maí 19If3. Georg VI. Bretakon-
ungur heimsækir Scampton. Meö
honum eru: Ralph Cochrane (t.v.)
og hinn sigursœli Guy Gibson (í
miðju).
Að ofan t.v.:
Dr. Barnes Wallis.
AÖ neðan t.v.:
Guy Gibson flugstjári d „George“.