Úrval - 01.07.1968, Blaðsíða 30

.28
ÚRVAL
upp dýr þetta, sem er stærsta eftir-
lifandi rándýr af ætt pokadýra, þá
mundum við auðvitað koma í veg
fyrir það, að það dæi út. Eyddum
við ekki milljónum á milljónir of-
an til þess að hindra það, að vatn
Nilar færði risastytturnar við Abu
Simbel í kaf vegna hinnar nýju
Aswanstíflu?
Mennirnir dá minjar, sem fyrri
kynslóðir hafa skilið eftir sig. En
það má gjarnan vanrækja það, sem
guð hefur skapað, sýna því fyrir-
litningu og jafnvel eyða því með
öllu. ,,Pokaúlfurinn“ er ein stórkost-
legasta skepna jarðarinnar. Og það
mundi ekki hafa kostað neinar
geysilegar fjárhæðir að koma í veg
fyrir það, að hann dæi út, aðeins
brot af því, sem við eyddum til þess
að vernda minjarnar við Abu Sim-
bel,
Pokaúlfurinn lifir á eyjunni Tas-
maníu, sem er mjög strjálbýl eyja
fyrir sunnan Ástralíu, með úfið yfir-
bragð og vaxin geysilega þéttum
skógi. Frumbyggjum eyjarinnar,
blámönnum, hefur þegar verið leyft
að deyja út.
Vegna randanna aftan til á
hryggnum hefur skepna þessi stund-
um verið kölluð Tasmaníutígrisdýr-
ið. Úlfur þessi hefur 46 tennur, og
lítur hann því út fyrir að vera mjög
grimmur. Eru fáar skepnur á jarð-
riki, sem líta eins illilega út. Því er
eins farið með hann og önnur dýr
af pokadýraættinni, að hann getur
opnað ginið ofboðslega mikið. Sum-
ir segja, að hann geti galopnað það
svo ógurlega, að hann myndi 180
gráður með því eða með öðrum
orðum beina línu eða næstum því.
Það líkamseinkenni hans, sem lík-
ist minnst einkennum kundsins, er
hin langa rófa, sem líkist einna
helst rófu pokadýrs. Hann getur
hvorki dinglað rófu þessari vina-
lega né látið hana hanga máttleys-
islega niður, sé hann leiður í skapi.
Sumir segja, að það sé gerlegt að
grípa um rófu hans án þess að eiga
það á hættu, að hann bíti í hönd
manns.
Mjög lítið er vitað um líf poka-
úlfa þessara úti í hinni ósnortnu
náttúru, vegna þess að enginn hafði
fyrir því að fylgjast með atferli
þeirra, meðan þá var enn að finna.
Þeir hafa jafnvel verið mjög lítið
rannsakaðir í dýragörðum.
Það er álitið, að pokaúlfar fari
hægar en hundar og séu ekki eins
liðugir í hreyfingum, þótt það sé
staðreynd, að hópur stórvaxinna
hunda mundi jafnvel hika við að
ráðast á pokaúlf, þótt hann væri
einn síns liðs. Hann hreyfir sig
venjulega þannig, að hann skokkar
eða brokkar áfram, en dæmi eru til
þess, að menn hafi séð hann hoppa
á afturfótunum eins og kengúra. —
Pokaúlfar skokka venjulega, þegar
þeir rekja slóð bráðar sinnar. Og
þessu halda þeir áfram, þangað til
þeir eru orðnir uppgefnir. Og þeir
reka upp hást urrhljóð, þegar þeir
verða æstir.
Kvendýrin bera afkvæmi sín í
flötum magapoka fyrstu þrjá mán-
uðina, en þá eru afkvæmin yfirleitt
orðin það þroskuð, að mæðurnar
geta komið þeim fyrir í einhverjum
fylgsnum.
Það er aðeins einu sinni vitað til
þess, að pokaúlfur hafi ráðizt á