Úrval - 01.12.1969, Page 26

24
ÚRVAL
skurð, sem hann gerði á kviðarhol
hennar. Og í gegnum það op saug
hann geysimikið magn af þessum
sama þykka vökva.
Nú var flogið með geislavirkt
efni frá New York og því komið
fyrir í lungum hennar til þess að
reyna að stöðva hinn ofsalega vöxt
krabbameinsins. Við hana voru
festar margar slöngur, og því átti
hún erfitt með að láta fara þægi-
lega um sig í rúminu. „Mamma,
hvað er það, sem ég geri rangt?“
spurði hún mig einn daginn. „Hvers
vegna batnar mér ekki?“ Við þessu
var ekkert svar. Hún gerði ekki
neitt rangt. Og það virtist ekkert
rétt, sem læknarnir kunnu og
reyndu, þótt þeir berðust af öllum
lífs og sálar kröftum fyrir lífi henn-
ar. Krabbameinið vann sitt verk
dag eftir dag . . . hratt og mark-
visst.
Þessar síðustu vikur var Penny
orðin svo máttfarin, að hún gat
ekki skrifað bókina, sem hana
hafði langað til að tileinka þér og
bróður þínum, ykkur, sem virðist
álíta, að það sé allt í lagi að reykja.
Penny dó úr krabbameini, sem
hófst í kviðarholi hennar og breidd-
ist út til lungnanna og lifrarinnar,,
illskeyttum, kæfandi óvini, sem lét
hvorki undan lyfjum né bænum.
Við, pabbi þinn og ég, spurðum
marga lækna þessarar sömu spurn-
ingar þessa ömurlegu daga, er hún
varð sífellt máttfarnari: „Hvers
vegna? Hvers vegna fékk Penny
krabbamein?“
Einn æxlasérfræðingur, klæddur
hvítum slopp, talaði fyrir munn
þeirra allra, er hann svaraði: „Það
er hræðilega erfitt að svara þess-
ari spurningu, vegna þess að það
eru til hundruðir tegunda af mis-
munandi krabbameini og við vitum
enn aðeins um beina orsök nokk-
urra þeirra. Og fólk vill ekki trúa
því, hvað veldur einni þessara teg-
unda krabbameins.“
Vilt þú ekki trúa því, Chris?
Penny fékk meinsemd, sem hún
kærði sig sannarlega ekki um, og
hún vildi, að þú fengir að vita,
hvað meinsemd þessi gæti gert þér.
Viltu ekki hlusta á hana?
Ástarkveðjur,
mamma.
Það var komið vor. En ég hafði ekki fundið það fyrr en þetta kvöld.
Ég fór skyndilega að hugsa um yndislegu löngu gönguferðirnar, sem
við hjónin höfðurn farið i, meðan við vorum í til'hugalífinu. Ég stakk
höfðinu inn i dagstofuna, en ég var frammi í eldhúsi þá stundina. Og
svo spurði ég manninn minn, sem lá endilangur i legubekknum, hvort
hann langaði ekki út til þess að fá sér svolitla gönguferð. Hann leit
ekki einu sinni upp úr blaðinu, þegar hann svaraði: „Ég er þegar
búinn að fara út með ruslið."
Rutli Ahrendt.