Úrval - 01.12.1969, Blaðsíða 44

42
ÚRVAL
manna fimastur að grípa spjót and-
stæðinganna á lofti og senda þau í
andstæðingahópinn, og stundum
vegur hann svo skjótt með sverði,
að þrjú sýnast á lofti. Hann tekur
mikinn þátt í hinum stærri málum
þingsins, en þau smærri og einskis-
nýtu, sem sumir þingmenn teygja
mest lopann um, lætur hann sig
engu skipta.
Ólafur er frjálslyndur í skoðun-
um og hleypidómalaus og vill jöfn-
um höndum styðja verklegar fram-
kvæmdir og athafnalíf þjóðarinnar
sem andlega menningu hennar.
Hann er orrustuglaður og sú éi-
lífðartrú mun honum ekki fjarri
skapi, að í Valhöll eilífðarinnar
berjist menn dag allan, en sitji
sáttir að viskídrykkju um nætur.“
II.
Eg kynntist Ólafi, þegar ég var í
Menntaskólanum og mér féll hann
þegar óvenjulega vel í geð, en eftir
því sem ég kynntist honum betur,
því vænna þótti mér um hann og
því meira fannst mér til um hann.
Úg hef kynnzt mörgum góðum
manni um dagana, en ég hef engan
þekkt, sem stóð honum framar í
drenglyndi og hlýleik hjartans.
Ólafur átti að vonum marga and-
stæðinga, sem vógu hart að honum,
bæði í ræðu og riti, en um ódreng-
skap brugðu þeir honum aldrei og
alltaf viðurkenndu þeir, að hann
væri óvenjumikill flokksforingi, og
jafnvel dáðu hann fyrir það. Á það
verða heldur ekki bornar brigður,
að hann var mesti flokksforingi,
sem sjálfstæðismenn hafa nokkru
sinni átt, og vafalaust sá mesti, sem
nokkur stjórnmálaflokkur á íslandi
hefur átt. Og það sem fyrst og
fremst átti sinn þátt í því voru hin-
ir miklu persónutöfrar, sem maður-
inn var gæddur. Ég hef engan mann
þekkt, sem komst þar til jafns við
hann.
Einu sinni á fyrri stjórnarárum
Ólafs kom dóttursonur minn inn til
mín klukkan um hálftíu að morgni
og sagði mér að Ólafur Thors væri
í símanum og vildi tala við mig. Ég
hélt að einhver væri að gera þetta
að gamni sínu, en fór þó í símann.
„Það er Ólafur Thors, ertu kom-
inn á fætur?“
„Nei, það er ég nú ekki,“ svaraði
ég.
„Farðu að klæða þig, það er mað-
ur á leiðinni heim til þín með þrjár
viskíflöskur. Jón Þorláksson sagði
mér einu sinni, að þú bæðir aldrei
um neitt og þæðir ekki heldur. En
svo mikill gikkur ertu þó andskot-
ann ekki, að þú þiggir ekki viskí,
en þú mátt ekki taka það svo, að
ég sé að mælast til þess, að þú
skammir okkur ekki. Skammaðu
okkur eins og þú vilt, við höfum
gott af því. En mundu mig um
eitt: Það er ein flaska af Black
Label. Byrjaðu á henni, svo að þú
niótir bragðsins, en það gerir þú
ekki, ef þú ert orðinn svínfullur
áður. Vertu svo sæll.“
Og það stóð á endum, að þegar
ég var klæddur bá komu flöskurn-
ar. Og þetta voru ekki einu flösk-
urnar, sem Ólafur sendi mér um
ævina.
Einhver hafði sagt honum frá bví,
að ég hefði skrifað grein um föður
hans, sem ætti að koma í bók, er