Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 61

BRAGÐIÐ SEM HREIF
59
það var dauðahljótt, svo heyrðist,
hvernig hann dró andann gegnum
nefið.
„Það er engin skömm að gefast upp
fyrir ofurefli," sagði hann loks.
Meðan liðsforinginn var á leið
upp til Þjóðverjans með hvítt bað-
handklæðið bundið á staf, fylgdist
höfuðsmaðurinn með honum ásamt
mönnum sínum. Þeir sáu að hann
var stöðvaður og fór svo með Þjóð-
verjunum á bak við hvíta húsið.
Þeir þorðu vart að draga andann ...
Þeir biðu í ofvæni eftir að heyra
byssuskot, það þýddi að áætlunin
um að blekkja Þjóðverjana til að
gefast upp hefði misheppnazt....
Þeim fannst ótrúlega langur tími
líða.
f raun og veru leið aðeins stund-
arfjórðungur.
Svo sáu þeir liðsforingjann birt-
ast aftur og nú var hann í fylgd
með þrem þýzkum foringjum....
Hann gekk niður stíginn unz hann
komst á autt svæði. Þá nam hann
staðar og benti til jarðar. Síðan
gengu tveir liðsforingar aftur upp
að hvíta húsinu. En komu fljótt aft-
ur í ljós og á eftir þeim fjöldi
þýzkra hermanna. Með miklar
byrðar gengu þeir til staðarins, sem
Bandaríkjamaðurinn hafði bent á,
lögðu þar vopn sín, —■ riffla, vél-
byssur, já, iafnvel skammbyssurnar.
Höfuðsmaðurinn horfði og horfði
svo byrjaði hann að telja. Hann
taldi uno að 77 — það var einmitt
sá liðsafli, sem hann hafði búizt
við....
Hann sagði við undirforingja
sin,n: „Hamingjan sanna! Honum
tókst það!“
Svo komu þeir gangandi í fylk-
ingu. Smátt og smátt eftir því sem
Þjóðverjarnir komu neðar, spruttu
Bandaríkjamennirnir upp úr öllum
áttum, unz þeir voru umkringdir
30 manna heiðursverði. Og allur
hópurinn gekk hröðum skrefum
niður stíginn og þrömmuðu inn í
litla bæinn, sem hékk utan í klett-
unum hátt yfir höfn Ventotene.
ftalir hafa öldum saman notað
Ventotene sem fangaey, svo nóg
rúm var fyrir fangana. Efsta hæðin
í húsi, sem helzt hefði mátt kalla
ráðhús, var stórt, rúmgott fangelsi
með fjórum, fimm stórum klefum.
Allir fangarnir fengu skipun um
að fara upp á fjórðu hæð, og þar
var þeim skipt í þrjá hópa. Hver
hópur fór í sinn klefa, en 4. klefinn
var ætlaður liðsforingjunum. Verð-
ir vopnaðir vélbyssum voru settir
fyrir utan klefadyrnar, og uppgjöf-
in var kunngerð.
Liðsforinginn með hvíta fánann
settist á tröppurnar utan við ráð-
húsið — hann var dálítið máttlaus
í hnjánum. Höfuðsmaðurinn settist
hjá honum.
„Er nokkuð að?“ spurði hann.
„Nei — það var næstum of auð-
velt — ée skil það ekki ennbá.“
Hann ætlaði að kveikia sér í vind-
lingi en var svo skiálfhentur, að
það var rétt slökknað á eldsnvtunni.
„Þetta var vel af sér vikið.“ sacrði
höfuðsmaðurinn, ,.en hvað eigum
við að gera við þá?“
..Koma skioin ekki í kvöld’"
„Það vona ég. en við nevðumst
til að reikna með að þau gen bað