Úrval - 01.12.1969, Qupperneq 69

UGLAN í KAFFIBAUKNUM
67
Um. Ög hún ískrar grimmdarlega
af reiði.
HREIN OG STROKIN
Ég get líkt nokkurn veginn eftir
hinum átta mismunandi hljóðum,
sem Ugla litla getur gefið frá sér.
En þó er eitt hljóð hennar, sem
ég hef gefizt upp á að líkja eftir.
Það er þetta næstum óaflátlega
dillandi tíst hennar. Það er eitt hið
yndislegasta, sem ég þekki, að
heyra þetta tíst verða veikara og
blíðlegra, þangað til hún sofnar
loks. Þegar hún er vakandi, þá þeg-
ir hún blátt áfram aldrei. Það er
líkt og hún hafi einhvers konar
innbyggt njósnasenditæki, svipað
þeim, sem notuð eru af bandarísku
alríkislögreglunni. Er því ekki lík-
legt, að „óvinir“ hennar komist
þannig á snoðir um nærveru henn-
ar í skóginum? Hvers vegna er
hún alltaf að „útvarpa"? Kannske
er hún að segja: „Hérna er ég,
mamma.“ Og þar sem núverandi
mamma Uglu litlu vegur meira en
tveir hundar, tveir kettir og full-
vaxin ugla samanlagt, er það mjög
heppilegt fyrir Uglu litlu, að
„Mamma“ viti alltaf, hvar Ugla litla
er stödd þá og þá stundina.
Uglan er mjög hreinlegur fugl.
Það er gaman að sjá hana fá sér
bað. Fyrst virðir hún baðkerið
vandlega fyrir sér og allt umhverf-
ið. Svo stekkur hún upp í fatið.
Fyrst fær hún sér sopa. Svo sting-
ur hún kannske hausnum niður í
vatnið og hreyfir hann til og frá,
svo að vatnið sprautast til beggja
hliða líkt og í gosbrunni. Svo
stingur hún skrokknum næstum
alveg niður í vatnið, hreyfir væng-
ina og afturendann mjög hratt til
svolitla stund. Svo stingur hún
öðrum vængnum í og blakar hon-
um til niðri í vatninu, síðan hin-
um, og svo stélinu og hristir það
vel til. Hún rennur klaufalega til
á botni og börmum, þegar hún
staulast upp úr „baðkerinu". Og svo
vagar hún af stað.
Uglan er alveg ófleyg, þegar hún
er blaut. Það tekur hana um 20
mínútur að þorna. Hún virðist hafa
tekið á sig hræðilega áhættu fyrir
eitt bað. Rennblaut ugla er ósköp
ömurleg sjón. Ég get varla fengið
mig til þess að lýsa slíkri sjón, en
kannske er það einmitt þessi stað-
reynd, sem verndar blautar uglur
í ríki Móður Náttúru. Þær eru víst
ekki girnilegar að sjá þá stundina
í augum óvinanna.
STAÐUR SÓLARMEGIN
Hvers venga skyldi þessi rán-
fugl næturinnar hafa ánægju af að
sóla sig? Einhvern veginn virðist
slíkt ekki vera í samræmi við eðli
hans. Á eldhúsgólfinu er bjartur
sólskinsblettur. Uglan skimar í all-
ar áttir, kemur svo auga á Claggart,
þar sem hann blundar úti í horni.
Og svo flýgur hún mjúklega niður
á sólskinsblettinn. Það er eitthvað.
sérstakt við þessar „hljóðlátu lend-
ingar“ Uglu litlu. Hún „síar“ loft-
ið gegnum vængina, er hún lætur
sig síga niður á blettinn. (Annars
virðist hún kasta sér af öllum kröft-
um á stað þann, sem hún ætlar að
lenda á. Henni þykir gaman t.d. að
láta standlampann skella í vegg-
inn, þegar hún hlammar sér á