Úrval - 01.12.1969, Side 81

átt til sólarlagsins yfir fjöllunum
í norðri. Ég hallaði mér þá stund-
um upp að eldiviðarhlaða eða sett-
ist á jörðina. Oft dvaldist mér lengi,
og kannski fékk ég skömm í hatt-
inn fyrir að koma mér ekki í rúm-
ið á tilsettum tíma.
Dalurinn sveipaðist kynlegum blæ
þessar þögulu stundir. Mildur roði
lék um skörðótt fjöllin í norðri.
Dalurinn varð eiginlega sjálflýs-
andi, fullur af daufu skini sem kom
hvergi að. Óraunveruleikablær
lagðist yfir allt. Græn slikja hlíð-
anna og blámi fjallanna var að vísu
hvort tveggja eins og vant var, allt
leit út eins og vant var, en sjálf
form umhverfisins og yfirborð allra
hluta var eins og gagnsæ hula svo
allt líktist það fremur mynd en
landslagi.
Utan úr fjarskanum barst mér að
eyrum niðurinn frá ánni. Ég gat
lagt við hlustirnar unz kliðurinn
frá bæjarlæknum greindist frá niði
árinnar. Og ég gat haldið áfram að
leggja við hlustirnar unz ég eins
og heyrði þögnina sem var á bak
við allt, þessa djúpu þögn sem all-
ir hlutir, hljóð, orð og athafnir eru
mörkuð í eins og skrift í sandi. Og
ég gat meira að segja haldið áfram
að leggja við hlustirnar unz mér
fannst þögnin farin að draga and-
ann í mér og allt í kringum mig.
Þegar þú sérð landslag eða sjó
eða loft á þennan hátt og gleymir
að fara að hátta, gleymir yfirleitt
öllu sem þú átt að muna og færð
skömm í hattinn, hygg ég að dul
hinnar mystísku upplifunar hafi
komið við í huga þér.
Þá getur þú sennilega horft á alla
hluti sem þú þekkir svona vel í
kringum þig, fjöllin, túnið, ána,
eins og það hafi síendurnýjað inni-
hald hversu lengi sem þú horfir. Þú
getur horft á hendurnar á þér eins
og þú sért að sjá þær í fyrsta sinn.
Steinvala í lófa þér er undur þrung-
ið dularfullum veruleika. Nafn þitt
fær síendurnýjaðan hljóm hversu
oft sem þú nefnir það í huganum,
og niður vatna og goluþytur í grasi
er sífelldlega ný reynsla hversu
lengi sem þú hlustar, af því öll til-
finning fyrir tíma og líðandi hefur
einhvern veginn gufað upp.
Og svo er eins og þú farir að
greina eitthvað sem í rauninni er
ekkert, en streymir samt í gegnum
allt, eitthvað sem fyllir út í allt, en
þó er eiginlega ekki neitt, eitthvað
sem ekki er hægt að nefna því þá
hverfur það. Þú veizt naumast
hvað er þú og hvað ekki þú, en
samt hefurðu aldrei verið skýrar
og stórkostlegar til, og það er ekki
einasta að aftanskinið sveipi þig
fölum bjarma, það er líka í þér.
Nóvember 1967.
1 fyrra Jcom út bók-
in „Eins og opinn
gluggi“ eftir Sig-
valda Hjálmarsson,
úrvál fyrirlestra,
sem hann hefur flutt
á undanförnum ár-
um. Hér birtist niö-
urlag eins þeirra og
fjállar um sólskiniö
í sálinni Lífsskynjun
ihöfundar, sem þarna kemur fram,
er sannarlega veröugt umhugsunar-
efni í önn og erli hversdagslífsins.