Úrval - 01.12.1969, Side 89

LITLA KRAFTAVERKIÐ
87
hlotnazt arfur, og því þurfti hann
ekki að vera neinum til byrði. Og
arfur Peppinos var einmitt hún Vio-
letta.
Það var ekki hægt að hugsa sér
indælli ösnu. Augu hennar voru
blíðleg og vingjarnleg, snoppan
mjúk og moldvörpugrá og eyrun
löng og oddmjó. En hún hafði einnig
sín sérkenni: Munnvih: hennar
teygðust oftast svolítið upp á við,
svo það var eins og hún brosti að
einhverju, sem skemmti henni eða
gladdi hana. Það var alveg sama,
hversu erfiða vinnu hún þurfti að
leysa af hendi. Hún virtist alltaf
gera það af sannri ánægju. Hin
dökku, glampandi augu Pepinos og
bros Violettu hafði svo góð áhrif á
fólk, að þau höfðu alltaf nóg að
gera, meira en keppinautarnir. Þau
mynduðu svo indæla heild, sem var
þrungin viðkunnanlegu samræmi.
Þess vegna tókst þeim ekki aðeins
að vinna sér nóg inn til þess að upp-
fylla nauðsynlegar þarfir sínar,
heldur hafði þeim tekizt að leggja
svolítið til hliðar með góðri hjálp
og ráðum sóknarprestsins, hans
Föður Damicos.
Það var svo ótal margt, sem þau
gátu leyst af hendi, sótt vatn, flutt
alls konar varning og farangur,
hjálpað til þess að draga vagna upp
úr forarvilpum eða hjálpað til við
olífuuppskeruna. Stundum kom það
jafnvel fyrir, að þau fluttu einhvern
borgarann heim, sem hafði fengið
sér heldur mikið neðan í því til
þess að komast heim á óstyrkum
fótum.
En þetta var ekki eina ástæðan
til þess innilega kærleika, sem
tengdi drenginn og ösnuna saman.
Violetta var Pepino miklu meira en
tæki til þess að afla lífsviðurværis.
Hún var honum móðir og faðir,
bróðir og leikfélagi, vinur og hugg-
ari. A næturnar svaf Pepino í hálm-
inum í gripahúsi Niccolos ekils við
hlið Violettu. Og þegar kalt var í
veðri, þrýsti hann sér að henni og
lagði höfuðið að hálsi hennar. Væri
hjarta hans barmafullt af gleði, söng
hann sína fjörugu söngva í eyra
henni af slíkum krafti, að hún varð
að blaka þeim svolítið til'. Væri hann
einmana og dapur, hallaði hann
höfðinu að hlýrri síðunni á henni
og lét hárin renna niður eftir loð-
inni húðinni.
Pepino gaf henni svo aftur á móti
mat og vatn, hreinsaði af henni
óþrif, plokkaði steina úr hófum
hennar, klóraði henni og burstaði
hana og kembdi. Hann jós kærleik
sínum yfir hana, einkum þegar þau
voru ein. En hann sló hana mjög
sjaldan með keyrinu, jafnvel þegar
aðrir sáu til. í þakklætisskyni fyrir
þessa góðu meðferð skoðaði Violetta
hann sem eins konar guð og launaði
honum þetta allt með einstakri trú-
mennsku, hlýðni og ástúð.
Það var því það alvarlegasta, sem
hafði nokkru sinni komið fyrir Pep-
ino, þegar Violette veiktist snemma
vors.
BROSIÐ, SEM HVARF
Veikindi þessi hófust með alveg
óvenjulegum sljóleika, sem ekkert
gat yfirbugað, hvorki keyrið, blíðu-
atlotin né hvella drengjaröddin, sem
reyndi að reka ösnuna áfram. Síðar
varð Pepino var við fleiri sjúkdóms-