Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 26

24
ÚRVAL
,,Ef maður drepur ,,cobru“, verð-
ur maður að eyðileggja augun í
henni,“ bætti lubbalegur. aðstoðar-
maður hans við, en hann hafði leik-
ið undir slöngutónlistina á trumbu
sína. ,,Ef þér gerið það ekki, mun
maki hennar sjá mynd yðar í aug-
um hennar. Makinn mun síðan
finna yður og drepa yður, jafnvel
þótt það taki hann 20 ár að finna
yður.“
Við sátum í grasinu fyrir fram-
an gistihúsið í Mysore í suðurhluta
Indlands. í fjarska bar hvolfþak
ævintýrahallar furstans við brenn-
andi himininn. Á veginum fram-
undan okkur var stöðugur straum-
ur af körlum í skærlitum skikkjum
og fögrum, skikkjuklæddum kon-
um, en á stangli mátti sjá horaða,
heilaga kú.
Gamli maðurinn hóf leik sinn að
nýju. í þetta skipti lék hann á ískr-
andi fiðlu, sem gerð var úr bamb-
usstöng og hálfri kokoshnetuskel.
Slangan sveiflaði sér fram og aft-
ur. „Þessi ,,cobra“ er fín dansmær,
herra,“ sagði Hussein. „Hún hefur
gaman af tónlist. Allar slöngur
elska tónlist, alveg eins og fólk ger-
ir.“ Krangalegur, ungur blaðamað-
ur, sem uppnefndur hafði verið Ba-
bu og fylgdi mér á ferðalagi mínu,
kom að okkur, einmitt þegar Huss-
ein sagði þetta. „Eintóm vitleysa!"
sagði hann og hnussaði fyrirlitlega.
„Slöngur eru alveg heyrnarlausar.
Gleraugnaslangan dansar ekki eftir
tónlistinni. Hún er bara á verði og
fylgir stöðugt sérhverri hreyfingu
hlióðfærisins, ef ske kynni að það
réðist gegn henni.“
Gamli maðurinn lagði frá sér
ófullkomnu fiðluna sína. Svo greip
hann báðum höndum utan um háls
slöngunni, hallaði sér yfir hana og
kyssti hana ofan á höfuðið. Síðan
lagði hann hana niður aftur og
sneri sér við. Gleraugnaslangan hjó
illskulega til hans, en hæfði hann
ekki. Hussein glotti og sýndi mér
fjölda af örum á handleggjum og
fótleggjum. „Eg hef oft verið bit-
inn, herra. En ég hef alltaf slöngu-
rótina mína með mér og gleypi hana
þá, eða þá slöngusteininn minn, sem
ég legg á sárið. Svo er líka hægt að
leita til stöðvarstjórans á járn-
brautarstöð einni nálægt Madras.
Hann getur læknað hvers konar
slöngubit úr fjarlægð. Maður þarf
bara að senda honum skeyti. Járn-
brautarfélagið sendir það ókeypis
fyrir mann.“
AÐ VEIÐA GLERAUGNA-
SLÖNGU
Eg samdi um það við gamla
manninn að fá hann með mér í
ökuferð út á eyðilega, gulleita
sléttu, sem var þakin mauraþúfum,
en svæði þetta var alræmt fyrir
þann fjölda gleraugnaslanga, sem
þar hafðist við. Fjórir yngri bræð-
ur hans og þrír aðrir ættingjar, sem
voru allir slöngutemjarar, tróðu sér
líka inn í jeppann okkar. Við stönz-
uðum, begar Hussein gaf okkur
merki, og ég elti gamla manninn út
á slétt.una. Hann starði ákafur á
sólbakaða jörðina. Svn greip hann
skyndilega til hlióðpípunnar. sem
hékk við mitti honum, og fór að
leika furðulegt lag, sem var þrung-
ið austurlenzkum ósamræmdum
hljómum og dulúð. „Þetta er