Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 27

HINIR FURÐULEGU SLÖNGUTEMJARAR .. .
?5
slönguveiðaralagið," sagði Babu
þurrlega í skýringarskyni. „Það er
álitið, að engin gleraugnaslanga,
sem heyrir það, geti staðizt það.“
Hálftíma síðar sáust samt enn
engin merki um nokkra slöngu þar
í nánd, jafnvel ekki hina minnstu
grasslöngu, hvað þá heldur gler-
augnaslöngu. É'g var í þann mund
að binda endi á þennan leiðangur
og viðurkenna, að hann hefði al-
gerlega mistekizt, þegar ég sá
gamla manninn snarsnúast á hæli.
,,Ég finn lyktina af „cobru“!“ hróp-
aði hann.
Augnabliki síðar sá ég risavaxna
gleraugnaslöngu skjótast í áttina til
holu við rætur mauraþúfu og byrja
að smjúga niður í hana. En gamli
maðurinn var enn snarari í snún-
ingum. Hann þaut á eftir henni,
greip í halann á henni og togaði
hana upp úr holunni. Með skjótri
hreyfingu klemmdi hann höfuð
hennar fast við jörðina með spýtu
eina að vopni. Svo þvingaði hann í
sundur kjálka hennar með viðar-
tág og braut úr henni hinar ban-
vænu eiturtennur.
Hann rétti mér þessa spriklandi
ófreskju sigrihrósandi á svipinn.
„Viljið þér taka hana með yður,
herra?“ spurði hann. Ég hafði kost-
að leiðangurinn, svo að slangan var
mín eign.
É'g afþakkaði gott boð og gaf
bræðrum hans slönguna, og urðu
þeir stórhrifnir. Á leiðinni heim til
Mysore spurði ég gamla manninn,
hvernig lykt væri af gleraugna-
slöngum. Gamli maðurinn hugsaði
sig um stundarkorn, en svaraði svo:
„Sumir segja, að hún líkist lyktinni
af hráum kartöflum. Sumir segja,
að hún líkist lyktinni af gúrkum.
Mér finnst hún líkjast lyktinni af
þvottasápu.“
SÝNINGARMEISTARAR OG
MEINDYRAEYÐAR
Ég ferðaðist um í nokkrar vikur
í fylgd með Babu og ræddi við
slöngutemjara í ýmsum héruðum,
allt frá hinu víðlenda Bangalore til
hinna mannmörgu markaða í borg-
inni Madras. í þorpi einu nálægt
Madras sýndi enskur náttúrufræð-
ingur mér, hvernig hann gæti feng-
ið gleraugnaslöngu til þess að
sveifla sér fram og aítur á sama
hátt og slöngutemjararnir gerðu
með hljóðpípum sínum. En hann
notaði aðeins hendur sínar til þess
arna. Hann hreyfði þær fram og
aftur á vissan hátt. Það var sem sé
hreyfingin, sem var aðalatriðið, en
ekki tónlistin. Ég þvingaði mig til
þess að snerta brúnt skinn slöng-
unnar, meðan Englendingurinn hélt
á henni. Og mér til furðu var það
ekki slepjugt, heldur þurrt og
mjúkt viðkomu sem flauel.
É'g komst að því, að slöngutemj-
ararnir starfa ekki aðeins sem sýn-
ingarmeistarar, heldur einnig sem
meindýraeyðar. Þeir eyða óvel-
komnum slöngum úr húsum og
görðum, alveg eins og meindýra-
eyðar í Ameríku eyða þar maur-
um.
„Það er-algengt bragð hjá sam-
vizkulausum slöngutemjurum að
læða slöngum inn í hús manns og
látast svo töfra þær burt þaðan,“
sagði Babu. „Ég á vin, sem vissi
örugglega, að þar var alls engin