Úrval - 01.01.1971, Page 30

28
ÚRVAL
batt hana við nálægan runn. E'g
klappaði loðinn feldinn á bakinu á
henni, og hún snerti hönd mína
blíðlega með snjáldri sínu. Það var
erfitt að trúa því, að þetta litla dýr
gæti drepið eina banvænustu
skepnu jarðarinnar.
Tveir slöngutemjarar með vefjar-
hött á höfði léku nú langan, til-
breytingarlausan forleik á hljóð-
pípu og trumbu, líkt og þeir væru
að búa mongoose og gleraugna-
slönguna, sem hafði reyndar enn
ekki birzt, undir einvígi það, sem
brátt skyldi hefjast.
Nú breyttist tónlistin og varð
tryllingslegri. Skyndilega kippti
hljóðpipuleikarinn burt lokinu af
körfu, er var fyrir framan hann,
með snöggu handtaki. Nýveidd gler-
augnaslanga slengdi hausnum taf-
arlaust upp úr körfunni - og þandi
út illgirnislega „hettuna". Svo kom
hún auga á mongoose. Það var sem
hún spennti skyndilega brúnan
skrokkinn sem boga og byggi sig
til þess að ráðast á litla dýrið.
Stingandi, framstæð augu hennar
skutu gneistum af ofsareiði. Klofin
tungan skauzt fram og aftur eins og
svört eldingarleiftur. Slöngutemjar-
inn ýtti henni með spýtú upp úr
körfunni, en hún hvæsti ögrandi.
Trumbuslagarinn leysti bandið af
mongoose, sem var nú farin að toga
ofsalega í bandið til þess að komast
nær óvini sínum. Þegar litla dýrið
skauzt í áttina til gleraugnaslöng-
unnar, hjó slangan grimmdarlega
til þess. En litla dýrið var snarara
í snúningum. Högg gleraugnaslöng-
unnar missti marks.
Nú hafði gleraugnaslangan misst
jafnvægið. Mongoose stökk leiftur-
snöggt á titrandi, brúnan háls slöng-
unnar og beit af heljarafli í hann.
Það gætti þess að bíta þannig í
hann, að slangan næði ekki til þess
með eiturtönnunum. Slangan barð-
ist ofsalega um. Loks tókst henni að
draga dýrið með sér til jarðar. Á
næsta augnabliki hafði henni tek-
izt að margvefja sig utan um þenn-
an litla skrokk, er virtist vera svo
veikbyggður. Og svo herti hún að
af sífellt meira afli. Það var líkt og
verið væri að vefja vírköðlum fast
utan um þennan litla skrokk. Það
virtist sem litla skepnan væri glöt-
uð. En með snöggum rykk tókst
mongoose að sökkva egghvössum
tönnunum djúpt í bak slöngunnar
og hefur þá líklega hitt á einhverja
mjög þýðingarmikla taug. Að
minnsta. kosti losaði slangan
skyndilega takið utan um litla
skrokkinn. Mongoose hörfaði svo-
lítið undan andartak, líkt og hnefa-
leikari, sem gerir hlé á árás sinni
til þess að sækja í sig veðrið að
nýju. Tónlistarmennirnir héldu
áfram ofsafengnum leik sínum,
meðan á þessari viðureign stóð, og
líkamir þeirra sveifluðust eftir
hljóðfallinu á dáleiðandi hátt.
Nú hófst orrustan að nýju. Mon-
goose breytti um bardagaaðferð.
Litla skepnan hnipraði sig saman,
tilbúin til árásar, tók síðan undir
sig ofboðslegt stökk og náði taki á
neðri kjálka slöngunnar með tönn-
um sínum. Það sleppti ekki takinu,
þótt slangan berðist ofsalega um og
henti sér fram og aftur af öllu afli.
Þar gat að líta hjálparvana risa,