Úrval - 01.01.1971, Síða 31

HINIR FURÐULEGU SLÖNGUTEMJARAR . . .
29
sem gat ekki losað sig undan taki
dvergs.
„Mongoose er gáfaðri en
„cobra“,“ sagði Babu. „Það er ein-
mitt þess vegna sem mongoose
vinnur yfirleitt í slíkri viðureign.
Mongoose er eins konar heimspek-
ingur, Dýrið er mjög rólegt, þótt
það berjist upp á líf og dauða. En
„cobra' verður á hinn bóginn stjórn-
laus af reiði. Álitið er, að þessi
stjórnlausa reiði hennar hafi þau
áhrif, að blóðið streymi allt til höf-
uðs henni, svo að hún missi sjón-
ina.“
Gleraugnaslangan var sífellt að
verða máttfarnari. Eftir nokkur
augnablik hlaut hún að gefa upp
öndina.
Þá stöðvaði ég viðureignina. É'g
vildi ekki eiga sök á dauða þessarar
gleraugnaslöngu. Þar að auki var
ég viss um, að hún hafði séð mig
nokkrum sinnum og að hún hefði
mynd mína í augum sér. Ég vildi
ekki eiga það á hættu, að maki
hennar hefndi sín á mér síðar meir.

Það var nýbúið að skera föður minn upp, og hann var mjög lasburða.
Það var allt fullt af leiðslum við rúmið hans, því að það var verið að
gefa honum saltvatn og blóð og svo voru þar líka leiðslur fyrir næring-
argjöf í æð og fyrir úrgang. Rétt eftir að ég kom í heimsókn á sjúkra-
húsið, kom hreingerningarkona inn og ælaði að fara að ryksuga. Hún
leitaði að innstungu fyrir ryksuguna en fann hana ekki og tautaði eitt-
hvað um, að hún gæti þá bara ekki ryksugað: „Stingdu leiðslunni bara
I mig,“ sagði pabbi veikróma. „Það er hvort eð er búið að stinga öllu
öðru í mig.“
Lucille Woodbury.
Þegar ég stundaði nám i Boston, leigði ég hjá rosknum hjónum. Kon-
an hafði verið heyrnarlaus frá bernsku. Loks gat heimilislæknirinn talið
hana á að gangast undir uppskurð til þess að fá heyrnina aftur.
Svo kom hún heim af sjúkrahúsinu. Næsta morgun var hún mjög dauf
í dálkinn við morgunverðarborðið. Venjulega var hún skapgóð og bros-
hýr, og því spurði ég, hvort nokkuð væri að: „Já, það er það sannarlega,"
svaraði hún. „Mér kemur bara ekki dúr á auga núna. Hann Fred hrýtur.“
Tarik G. Somer.
Ungur kunningi okkar í næsta húsi var alveg í sjöunda himni, þvi að
hann hafði loks komizt í skólalúðrasveitina, þar sem hann lék á trom-
bone, en tii þess hafði hann lengi langað. Eftir nokkrar æfingar spurði
ég hann, hvernig honum gengi og hvort hann gæti fylgzt með hinum
strákunum 1 lúðrasveitinni, en þeir voru allir eldri en. hann. „Já, hvort
ég get!“ sagði hann. „Það er auðvelt. Stundum er ég meira að segja
búinn á undan þeim.“
Mary Cloughessy.