Úrval - 01.01.1971, Side 72

70
enn innilegri vinir og félagar en áð-
ur en hann fæddist.
„Að eiga ást og vináttu þessa
drengs er okkur meira virði en
allt annað í veröldinni,“ sagði fað-
ir hans í grein sem hann skrifaði
um sólskinsbarnið þeirra. ,,-Það er
ekki hægt að umgangast Clive án
þess að fyllast hrifningu. Eins og
flestir mongólar er hann góðhjart-
aður, einlægur og lífsglaður. Auk
þessara dýrmætu eiginleika er hann
gæddur ríkulegri kímnigáfu og hef-
ur lag á að vera prakkari á
skemmtilegan hátt. Það er unaður
að hafa hann í kringum sig núna,
og þessum yndislega persónuleika
mun hann halda óspilltum til ævi-
loka. Og okkur er óhætt að sýna
honum alla þá ást sem við búum
yfir, án þess að hann verði að dek-
urbarni, því að ástin er það sem
mongólarnir dafna bezt af, líka
þegar þeir eru orðnir fullorðnir“.
HJÁLPSEMI OG
HJARTAGÆZKA
Vitanlega hefur það krafizt þol-
inmæði og þrautseigju að hjálpa
Clive til að ná þeim þroska sem
hann hefur nú öðlazt. Hversu litlar
sem framfarirnar voru, urðu Halli-
wellhjónin allshugar glöð. Það var
sigur í hvert sinn. Fyrst óttuðust
þau, að hann myndi aldrei læra að
ganga, en þegar hann byrjaði að
fikra sig áfram fjögurra ára gam-
all, vissu þau, að allt var á góðri
leið.
Það var líka dagur sigurhróss
þegar hann gat orðið talið upp að
fjórum, og þegar hann var fimm
ára, gat hann bent rétt á hvaða
ÚRVAL
föður- eða móðursystir var gift
hverjum manni.
Þangað til hann var átta ára, gat
hann ekki talað. Hann lét sér nægja
að brosa og segja já, ef hann var
spurður einhvers. En fyrstu raun-
verulegu andsvörin komu þegar
hann var spurður: „Hvern þykir
þér vænt um?“ Þá brosti hann ást-
úðlega og nefndi pabba og mömmu
og nöfn ýmissa ættingja og vina, og
um leið kyssti hann út í loftið.
Svo fór hann að svara. •—• Ef
hann var spurður t. d.: „Hvar
varstu í dag?“ sagði hann —
„Skóla“ eða „Afa“. Síðan bjó hann
til smásetningar. „Vill ekki“. Eða
„Opna sjónvarp". Og stundum
„Mamma, ís — gera svo vel“.
Eins komu í ljós hjá honum
undraverðir eftirhermuhæfileikar.
Hann hermdi svo ómótstæðilega
eftir öllum í kringum sig og þekkt-
um sjónvarpsmönnum, að viðstadd-
ir veltust um af hlátri.
Hann lærir mikið af sjónvarpinu
og er farinn að tala skýrt nema
þegar hann verður of ákafur. Hann
er ekki hrifinn af sjónvarpsfréttun-
um, en horfir með athygli á allar
kvikmyndir, þó að hann geti að
sjálfsögðu ekki fylgzt með þræðin-
um.
Og hjálpsemi hans og hjarta-
gæzka er óþrjótandi. Hann finnur
alltaf ef einhver á bágt, og þá kem-
ur litla höndin hans og klappar
bh'ðlega. „Allt betra núna“, segir
hann svo. Eins vill hann aðstoða
við heimilisstörfin af fremsta,
megna. — Foreldrar hans láta sén
í léttu rúmi liggja þótt dálítið hafi
brotnað af bollum og diskum með-