Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 73

ÞAR ER ALLTAF SÓLSKIN
71
an hann var að læra að þurrka þá,
því að gleði hans er svo einlæg
hvert sinn sem hann getur gert
eitthvað fyrir einhvern.
ÞAR ER ALLTAF SÓLSKIN
Hann fer í skóla, og stundum
heimsækir hann vini sína, einkum
afann sem hann er fjarska hrifinn
af. En hann er annars mjög heima-
kær. ,.Vera heima núna“, segir
hann biðjandi við foreldra sína. Og
þegar ósk hans er uppfyllt, dregur
hann þau hvort að öðru, svo hann
geti faðmað bæði í einu. „Mamma
mín“, segir hann ljómandi af
ánægju. „Vinur minn, pabbi. Hús-
ið mitt“.
Auðvitað er hann stundum
hrekkjóttur eins og allir drengir.
En það nægir, að pabbi eða mamma
setji upp sorgarsvip, þá hættir hann
undir eins.
Lífsgleði hans smitar alla í kring-
um hann. Fjörið. ánægjan og dill-
andi hlátrarnir samfara hlýrri um-
hyggju og ástúð vinna hjörtu allra
sem nálægt honum koma. Hann er
sterkur og hraustur líkamlega, og
hann gerir sér ekki ljóst, að hann
hafi neinar hugrænar takmarkan-
ir. Það sem hann á annað borð get-
ur gert, það gerir hann vel, og
hann á eftir að læra ýmislegt fleira.
„Hann er sannkallað sólskins-
barn“, segir faðir hans, Leslie
Hailiwell. „Og við höfum lært
meira af honum en nokkrum öðr-
um. Hann sýnir okkur .hvað ein-
lægni, glöð lund og óeigingjörn ást
er í raun og veru. Hann hefur opn-
að augu okkar fyrir gildi einfald-
leikans. ímyndið ykkur ekki, að
við þjáumst af sjálfsvorkunn, því
að það er fjarri sanni. Ef til vill er
einkennilegt að segja það, og oft
höfum við undrazt það sjálf, en
byðist okkur það kraftaverk sem
gæti gert Clive að venjulegu nor-
mal barni myndum við afþakka
það. Við vildum heldur hafa hann
nákvæmlega eins og hann er. Heim-
urinn sem við lifum í, er fullur af
greindu og gáfuðu fólki, og það er
ekki hamingjusamur heimur. En í
heiminum sem Clive lifir, þar er
alltaf sólskin".
☆
Ég dvaldi um hríð i sjúkrahúsi einu í fjallahéraði uppi Ozarkfjöllum.
1 næsta rúmi lá roskinn bóndi, sem hafði fengið minni háttar hjartaáfall.
Líðan gamla mannsins tók nú óðum að batna, og 'hann var brátt orðinn
alveg ólmur í að komast heirn. Hjúkrunarkonan sagði honum bá, að
hann yrði að vera barna dálítið lengur, svo að hann gæti fengið frekari
meðhöndlun. Ha.nn vildi þá fá að vita, hve lengi hann, yrði að vera iþar.
„Kannski nokkra daga, kannski eina eða tvær vikur. Það er allt undir
því komið, hvað læknirinn ákveður að gera.“
Þá svaraði sá gamli: „Jæja, segðu þá lækninum, að það kosti mig
eina belju á dag að liggja ihérna ,... og ég á nú ekki svo stóra hjörð."
R. Sebille