Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 79

HVAÐ GERIST ÞEGAR ÞÚ REIÐIST
77
Reiði getur einnig verið heilsu-
samleg tilfinning. Vökvinn, sem
spýtist frá nýrnahettunum inn í'
blóðrásarkerfi þitt, þrefaldar næst-
um orku þína. Reiði er eðlileg
kennd, og við ættum að búast við
henni sem eðlilegu viðbragði í lífi
okkar. Dr. Funkenstein segir:
„Vandamálið nú á dögum er það,
hvenær byrgja skuli reiðina inni
og hvenær gefa henni lausan taum-
inn. Okkur á að finnast sem okkur
sé frjálst að búa yfir tilfinning-
um. Og við ættum að læra að skilja
þær og hafa stjórn á þeim“.
Karlmenn missa oftast stjórn á
skapi sínu á virkum dögum. Kven-
menn reiðast oftast um helgar og
í leyfum, og venjulega er það eitt-
hvert fólk eða spilling í einhverri
mynd, sem reiði þeirra veldur.
Skapbræði er smitandi. Sé ein-
hver maður skapbráður, munu
börn hans líklega verða það einn-
ig. Annað hvort eru þau ósjálfrátt
að líkja eftir honum eða það er um
sjálfsvörn að ræða.
Þér hættir minnst til að reiðast
á aldrinum 10 til 25 ára. Síðan hætt-
ir þér stöðugt meira til að reiðast,
þangað til slíkt nær hámarki um
fertugt, sem stendur til sextugs.
Síðan róastu að nýju eftir sextugt.
☆
Kennslukona í telpnaskóla einum hafði reynt að venja nemendur sina
á að hrinda málunum í framkyæmd hjálparlaust hverju sinni. Því hafði
hún eniga hugmynd um, hvað hún fengi að sjá á hinni árlegu jóla-
skemmtun í skólanum. Börnin í fim.mta hekk voru búin að æfa ýmis
lög. Þau höfðu útvegað sér búninga og haldið æfingar með mestu leynd.
Þegar kom að .hinum stóra degi, kom það í ljós, að viðleitni hennar
hafði borið góðan árangur. Fyrst kom englahópur gangandi ofur hægt
fram á leiksviðið. Það voru litlar telpur klæddar í hvita kjóla og með
fína pappavængi, sem á hafði verið límt silfurlitum pappír. Svo kom
Jósef með asnann i eftirdragi. Asninn var sterklega byggð stúlka, sem
skreið á fjórum fótum. Og á asnanum sat Maria mey. Hún var stór-
g.læsileg í fína silkisloppnum sínum. En á eftir henni kom lítil sfcúlka*
Helen að nafni. lallandi ofur hægt. Kennslukonan gerði sér ekki vel
grein fyrir því, hvert hlutverk Helenar væri í helgileiknum. Hún var
bara í venjulegum skólakjól og bar brúðu, sem hún hafði falið undir
handleggnum. Hún lagði brúðuna í jötuna og dró sig svo aftur í hlé.
Kennslukonan var djúpt snortin af þessu öllu. Þegar sýningunni var
lokið, flýtti hún sér að tjaldbaki til þess að óska börnunum til hamingju
með þessa velheppnuðu sýningu. Hún hrósaði alveg sérstaklega stúlk-
unni, sem hafði sviðsett sýninguna. „Þetta var alveg stórfínt," sagði hún
„En iheyrðu annars, hvað átti Helen eiginlega að tákna?"
„Helen?" át telpan eftir, augsýnilega forviða yfir skorti þeim á
ímyndunarafii, sem kennslukcnan opinberaði með spurningu þessari.
„Nú, Helen var auðvitað storkurinn." C.M.