Úrval - 01.01.1971, Side 82

80
Það sæhja ekki áhyggjur
að þessu fólki. Það lifir fyrir
líðandi stund .. .
ÚRVAL
EFTIR
DOMINIQUE DARBOIS
Þeir kunna að telja
upp að tíu
enn virtust vita næsta
^ lítið um Oyana kyn-
kvíslina. Okku var tjáð
að fyrir ævalöngu
'(p' hefði hún verið voldug
og sterk. Jafnvel eftir
að spænsku landkönnuðurnir komu,
var hún nógu öflug til þess að sigra
aðra mikla kynkvísi,, Oyampana,
sem fram á þann dag höfðu ráðið
lögum og lofum í Guiana. Oyanarn-
ir lögðu undir sig bróðurpart lands-
ins. En hvítu komumennirnir voru
erfiðari viðureignar, og næstu ald-
irnar máttu rauðskinnarnir — jafn
Oyanar sem Oyampar — hörfa frá
ströndinni og leita skjóls og athvarfs
í myrkviðnum. Nú kváðu aðeins
vera um 350 Oyanar eftir á lífi.
Skógurinn hefur krafið þá þungra
fórna. En þeir eru ennþá frjálsir og
sjálfstæðir, þeir eru enn sínir eigin
herrar. Þeir eru einu rauðskinnarn-
ir á þessum slóðum, sem ekki hafa
mátt lúta hvíta manninum. Þorpin
NVVVVVV/
/i\ ✓ix /K
þeirra standa í hæðunum í grennd
við Itany fljótið, við hin ókönnuðu
landamæri Frönsku Guiönu og
Brazilíu.
Itany er ein af þverám Maroni og
í krikanum, sem þessar ár mynda,
er Marispasoula, sem kalla má enda-
stöð franska nýlenduveldisins á
þessum slóðum. Þegar við þremenn-
ingarnir — Francis Maziére mann-
fræðingur, Vladimir Ivanov kvik-
myndatökumaður og ég, kven-ljós-
myndarinn — ákváðum að fara
þangað, vorum við vöruð við því,
að hæpið væri, að við kæmumst
lengra. Okkur var sagt, að skógur-
inn væri svo þéttur þarna, að ógern-
ingur væri að ryðja sér braut gegn-
um hann, og upp Itany kæmust eng-
ir nema Oyanarnir.
En við vorum heppin. í Marispa-
soula kynntumst við ungum lækni,
sem átti ýmsa vini meðal indíán-
anna. Hann var að byrja að reisa
sjúkrahús þarna handa hinum inn-