Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 85

ÞEIR KUNNA AÐ TELJA UPP AÐ TÍU
83
að er til daglegs brúks og á því eru
ástarsöngvarnir og vögguvísurnar
sungnar. Það er auðvelt að læra það
og því fylgir mikið handapat. Hitt
er dul- og galdramálið, sem þeir
nota í samskiptum sínum við „land-
ið fyrir handan.“ Aðeins hinir út-
völdu kunna það. Töfrar og galdrar
stjórna öllum gerðum þessa fólks.
Það eru til góðir andar í trúar-
brögðum þess og slæmir andar, og
það er um að gera að halda góðu
öndunum góðum og múta vondu
öndunum til að vera ekki allt of
miskunnarlausir. Það eru ákveðnir
hlutir, sem má gera, og ákveðnir
hlutir, sem má ekki gera. Það er
ákaflega áríðandi, að út af þessu sé
ekki brugðið, því að þá er voðinn
vís.
Andarnir stjórna jafnvel viðskipt-
um indíánanna. Okkur fýsti að eign-
ast sýnishorn af fjaðrahúfum þeirra,
hengirúmum og öðru smádóti og
létum í skiptum hnífa, öngla, eld-
spýtur, potta og glerperlur. En indí-
ánarnir vildu einungis rauðar og
bláar perlur og aðeins af ákveðnum
stærðum. Við reyndum árangurs-
laust að fá þá til að taka við öðrum
perlum.
En ungu mennirnir voru mjög
hrifnir af ilmvatnsflöskunum okkar
og sníktu oft fáeina dropa í hárið
áður en þeir fóru að heimsækja
kærustuna. Einn þeirra þurfti auk
þess alltaf að fá nokkra sopa af
niðursoðinni mjólk og eina tyrk-
neska sígarettu. Börnin urðu fljótt
sólgin í súkkulaðið okkar og ein
fögur stúlka uppgötvaði, að hárfeit-
in, sem við áttum var mun áferðar-
fallegri en apafeitin, sem hún var
v.ön. Og þar með er það eiginlega
upp talið, sem þessir vinir okkar
girntust af eigum okkar.
Oyanarnir hafa marga góða kosti
og það má ýmislegt af þeim læra.
En svo er líka hins að gæta, að þeir
eru ákaflega skammt á veg komnir.
Þeir eiga ekkert skrifletur, jyr að
mynstur þeirra sé ef til vill mynd-
letur af frumlegustu gerð. Þeir telja
á fingrum sínum — og hafa ekki
einu sinni haft vit á því enn að taka
tærnar í þjónustu reikningslistar-
innar. Þegar talan er komin yfir
tíu, eiga þeir aðeins eitt orð til að
bjarga sér á, orðið „mikið“.
Vinur okkar er ákafur áhangandi öryggisbelta i bifreiðum. Hann
spennú’ á sig beltið. í hvert skipti sem hann ekur bílnum sínum, hversu
stutt sem leiðin er.
Nýlega var bíilinn hans í smurningu, og á meðan ók hann lánsbíl,
sem engin öryggisbelti voru í. Kann lagði bílnum eitt sinn fyrir framan
banka einn í miðborginni, en gleymdi því, að 'hann var ekki ,með öryggis-
belti. Þess í stað losaði hann um beltið á buxunum sinum. Svo steig
hann út úr bítnu.m og reyndi á næsta augnabliki að hysja upp um sig
buxurnar, sem voru komnar r.iður á hæla.
Robert W. Paskins