Úrval - 01.01.1971, Qupperneq 89

87
ennirnir streymdu að
*
M
*
/i\ /;\ /I\ /7,\
*
*
*
•*
úr öllum áttum. Þeir
héldu allir í áttina til
aflóga kirkju einnar,
sem stendur ónotuð í
greniskóginum nálægt
bænum Raleigh í Mississippifylki.
Leiðin, sem þeir áttu að halda,
hafði verið vel merkt. Rétt fyrir ut-
an bæinn hafði bifreið verið lagt
fyrir utan brún malarvegar. Og á
einni aurhlífinni stóð pappakassi
undan Coca-Cola-flöskum. Menn-
irnir beygðu allir inn á þennan veg.
Þeir óku eftir skógarstíg með risa-
vöxnum trjám á báða bóga, síðan
fram hjá feni einu, þangað til þeir
komu að öðrum vegamótum, þar
sem Coca-Cola-pappakassi hékk í
trjágrein.
Þar beygðu þeir til vinstri, og
skömmu síðar stöðvuðu tveir vopn-
aðir verðir þá. Annar þeirra skrif-
aði hjá sér skrásetningarnúmer
hverrar bifreiðar, en hinn sagði við
ökumanninn: „Láttu mig fá hrepps-
og félagsnúmer ykkar“. Enginn var
spurður um nafn, því að menn þess-
ir voru allir meðlimir leynifélags,
sem þekkt er undir nafninu „Hinir
hvítu riddarar Ku Klux Klan“ í
Mississippifylki. Hver þeirra átti
sérstakt skrásetningarnúmer sem
meðlimur leynifélagsins og var ein-
göngu spurður um það númer sitt,
en ekki nafn.
Þegar verðirnir höfðu fullvissað
sig um, að þarna væru raunveru-
legir meðlimir á ferð, sögðu þeir
ökumönnum að halda áfram. „En
skiljið byssurnar ykkar eftir í bíln-
um, þegar þið komið að kirkjunni,“
bættu þeir við í varnaðarskyni.
Þetta var þ. 7. júní árið 1964. Það
var sunnudagur, en mennirnir voru
ekki að fara til guðsþjónustu. Þeg-
ar þeir voru komnir að gömlu
kirkjunni, sem stóð þar í litlu rjóðri
um mílu vegar frá varðstöðinni,
biðu þeir svolitla stund fyrir utan.
Þeir gengu á milli manna, heilsuðu
kunningjum og vinum og röbbuðu
við þá. Tveir meðlimir sveimuðu
fram og aftur yfir rjóðrinu í tveim
litlum einkaflugvélum og höfðu
auga með öllu svæðinu. Þeir voru
í talsambandi við varðstöðvar. á
jörðu niðri með hjálp labb-rabb-
tækja. Varðmenn voru á víð og
dreif í rjóðrinu, en 6 vopnaðir menn
á hestbaki voru á stöðugu sveimi
í skóginum í kring.
Þegar liðið var nokkuð fram á
morguninn, höfðu 300 menn safn-
azt saman þarna í rjóðrinu. Þeir
héldu síðan inn í kirkjuna, þegar
þeim var skipað það. Hávaxinn
maður með skollitað hár steig upp
í ræðustólinn. Þetta var þrítugur
maður, Sam Holloway Bowers yngri
að nafni, stofnandi „Hvítu riddar-