Úrval - 01.01.1971, Síða 119

MORÐ í MISSISSIPPI
117
fimmtán aðrir sakborningar, þar á
meðal Wayne Roberts (hinn meinti
morðingi ungu mannanna), Doyle
Barnette (sem hafði játað fyrir
rannsóknarlögreglumönnunum en
skipti svo um skoðun, þannig að
það fékkst ekki orð upp úr honum)
og Jimmy Arledge, Jimmy Snow-
den og Billy Wayne Posey (allir
ákærðir fyrir að hafa verið við-
staddir á morðstaðnum nóttina,
þegar morðin voru framin).
Sá eini hinna ákærðu, er ekki
var viðstaddur, var James Jordan,
sem Doyle Barnette hafði sagt vera
morðingja Chaneys. Málsókn gegn
honum hafði verið flutt til Atlanta
í Georgíufylki. Nú beið hann þess
í bakherbergi að bera vitni á veg-
um ríkisstjórnarinnar.
Kviðdómurinn var nú valinn. I
honum var einungis hvítt fólk. Og
síðan hóf hinn snjalli aðstoðar-
dómsmálaráðherra John Doar mál-
sókn ríkisstjórnarinnar gegn hinum
ákærðu. Hann lýsti því, er brunn-
ið flakið af bifreið ungu mannanna
fannst, einnig líkfundinum og síð-
an rannsókn Alríkisrannsóknarlög-
reglunnar. Fyrsta „rafmagnaða“
augnablikið kom á þriðja degi rétt-
arhaldanna, þegar Wallace Miller
yfirlögregluþjónn þar kallaður í
vitnastúkuna og hann lýsti yfir
því, að einn hinna ákærðu, Sam
Bowers, væri sá maður, sem hefði
,,samþykkt“ útrýmingu Schwern-
ers. En einna mesta furðu vakti
það, þegar séra Delmar Dennis,
„Héraðsrisi" Hvítu riddaranna,
kom inn í réttarsalinn á fjórða degi
og gekk að vitnastúkunni.
Engan hafði grunað hið allra
enda hafði hann eitt sinn sagt um
þennan nána aðstoðarmann sinn:
„Ég treysti engum betur“. Það var
greinilegt, að þetta var mörgum
minnsta, að séra Dennis hafði ver-
áheyrendum í réttarsalnum mikið
ið uppljóstrari á vegum Alríkis-
rannsóknarlögreglunnar í þrjú ár.
Sízt af öllu grunaði Bowers þetta,
áfall. Og vitnisburður séra Dennis
um starfsemi Klansamtakanna, mis-
þyrmingarnar í Longdale og sam-
særið um að ,,kála“ Schwerner var
yfirþyrmandi fyrir aSstöðu hinna
ákærðu.
Það var gert réttarhlé á fimmta
degi réttarhaldanna.
Síðan hófust gagnvitnaleiðslur
verjendanna. Þær vitnaleiðslur
miðuðu allar að því að reyna að
hrekja þá fullyrðingu, að um nokk-
urt „samsæri" hafi verið að ræða.
Gerðar voru tilraunir til þess að
draga í efa sannleiksgildi vitnis-
burðar, sem vitni ríkisstjórnarinn-
ar höfðu borið fram, einkum þeirra
Millers, Jordans og Dennis. Hvert
vitnið á fætur öðru hélt því fram,
að hinir ákærðu hefðu verið heima
hjá sér eða á heimilum vina um
það leyti, er morðin voru framin.
Reyndar voru flest vitna þessara
ættingjar hinna ákærðu. Onnur
vottuðu, að mannorð allra hinna
ákærðu væri „gott“, en aftur á
móti væri mannorð þeirra Wallace
Millers, James Jordans og Delmers
Dennis „slærnt".
Þ. 18. október var svo málinu loks
vísað til kviðdómsins. Kviðdómend-
urnir tólf, en þar var bæði um
karla og konur að ræða, reyndu að
kryfja málið til mergjar þangað til