Úrval - 01.01.1971, Side 127

HVAÐ GERIST ÞEGAR MAÐUR DEYR
125
Þannig verður einstaklingurinn
að hverfa frá leikföngunum sem
hann hefur gamnað sér við hér,
hverfa frá sandköstulunum sínum,
hverfa frá leikjum og skemmtun-
um bernskunnar — ef til vill með
söknuði, en jafnframt verður hann
að gera sér fyllilega ljóst, að vit-
und hans er upp úr þeim vaxin.
Og það skiptir harla litlu máli hvort
þetta eru leikföng sem lögð eru til
hliðar í kassa handa börnum næstu
kynslóðar, eða það eru veðbréf,
bankainnstæður, ríkisskuldabréf
eða aðrar eignir. Allt eru þetta
leikföng barna sem lifa lífi sínu í
sérstakri vídd. Þegar við lifum í
fleiri víddum, leggjum við þessi
leikföng okkar rólega til hliðar, og
þá horfumst við í augu við nýja
ögrun, ný tækifæri og nýja fram-
tíð. Og það má teljast nær fullvíst
eins og vitringarnir hafa ævinlega
bent á, að dauðinn er hinn mikli
höfuðvígjandi. Það er dauðinn sem
gerir okkur kleift þrátt fyrir okkar
takmörkuðu vitund að skynja betur
heildarmynd alheimsins og eilíf
tengsl okkar við lífið sjálft.
S. S. B. þýddi.
Heyrnartceki
Hermálafulltrúi við bandaríska sendiráðið hitti stjórnmálamann einn
i bar í Moskvu. Hann pantaði martinikokteila handa þeim og hóf síðan
samræður við stjórnmálamanninn. Þjónninn kom brátt með drykkinn,
sem 'hann hafði pantað, og þar að auki þriðja glasið, sem hann lét á
arinihillu nálægt þeim.
Hermálafulltrúinn lauk fljótt úr glasinu sínu. Svo tók hann glasið, sem
var á hillunni, saup á og beit svo í olífuna í glasinu. ÆÆÆÆ! Þetta
var þá engin vinblönduolifa, heldur raddsenditæki, sem leit út eins og
olífa. Og stöngullinn, sem stungið var í þessa „gerviolífu", var ekki
neinn venjulegur oliustöngull, heldur loftnet, Hermálafulltrúinn varð
alveg miður sín, ekki svo mjög vegna þessa útbúnaðar, heldur vegna
þess, hvar hann var geymdur. Loks stundi hann upp: „Bf þetta virkar
undir gini, þá virkar það hvar sem er.“
Time
Nágrannakona mín, sem er komin fast að fimmtuigu, ákvað að hefja
háskólanám, þegar börnin hennar voru orðin uppkomin. Þannig varð
hún aðeins einu ári á eftir syni sínum, 19 ára gömlum, sem var á öðru
ári í sama háskólanum.
Þegar hann kom heim eitt kvöldið, kom hann að mömmu gömlu, þar
sem hún var að glíma við sérstaklega erfitt verkefni. „Hafðu engar
áhyggjur, mamma mín,“ sagði hann og klappaði henni á öxlina í ihugg-
unarskyni. „Jafnvel þótt þú fallir, þá fara þeir aldrei að senda þig í
herinn!"
Maxine Watson