Úrval - 01.07.1971, Síða 13

BARNSRÁNIÐ SEM HEPPNAÐIST NÆSTUM
11
hjónin um, að barnaræninginn hefði
eiriungis áhuga á peningunum, en
ékki á að gera Kenny sjálfum mein.
En samt voru þessir tveir dagar
óskaplega lengi að líða. Foreldr-
arnir forðuðust að ræða um það,
hvernig komið kynni að vera fyrir
Kenny. En þau kipptust við, í hvert
skipti sem síminn hringdi. „Hvers
vegna varð Kenny fyrir þessu?“
spurðu þau sjálf sig æ ofan í æ. „Guð
minn góður, hvað hefur komið fyrir
hann?“
Á miðvikudeginum fékk Young
250.000 dollara að láni. Það voru 2500
100 dollara seðlar. Hann var
forstjóri Gibraltar spari- og lána-
sjóðsins og formaður sjóðsráðsins.
Sem tryggingu varð hann að leggja
fram eigin hlutabréf og skuldabréf
og einnig eignir tengdaföður síns.
Rannsóknarlögreglumennirnir gáfu
honum síðan þetta ráð: „Menn okk-
ar munu verða staðsettir víðs vegar
á Los Angelesborgarsvæðinu. Reyn-
ið að teygja úr símtalinu við barna-
ræningjann eftir beztu getu, svo að
við fáum tækifæri til þess að komast
að því, hvaðan var hringt. Reynið
að setja öll smáatriði vel á yður. Við
munum ekki gera neitt, sem stofnað
getur öryggi sonar yðar í hættu.
hvað sem gerist. Við hefjum ekki
raunverulegt eftirgrennslunarstarf
okkar, fyrr en hann er kominn til
ykkar heill á húfi.“
Young kom til Standardstöðvar-
innar klukkan 5. 35 og beið þar í
símaklefa nokkra stund. Hann var í
miklu uppnámi. Klukkan sex
hringdi síminn, og rödd skipaði:
„Farðu að horninu á Sepulveda-
stræti og Moragastræti. Þar er önn-
ur Standardstöð með símaklefa.
Bless.“
Á þeirri stöð varð Young að bíða
í 45 mínútur sem honum fannst vera
sem heil eilífð. Þá loks kom hvít
Chevroletbifreið af árgerð 1965 ak-
andi að stöðinni. Númerið á henni
var NBD770. Ökumaðurinn gaf
Young merki um að fylgja á eftir
sínum bíl.
Hvíta Chevroletbifreiðin stanzaði
á óbyggðu og eyðilegu svæði ná-
lægt hraðbrautinni, sem liggur suð-
ur til San Diego. Young starði í
baksýnisspegilinn. Það var næstum
alveg myrkur. Hann var geysilega
kvíðinn. Svo sá hann grannan mann
stíga út úr bílnum. Hann var með
stóreflis sólgleraugu, sem féllu þétt
upp að andlitinu. Young tók sér-
staklega eftir göngulagi mannsins.
„Hann hafði mjög liðlegt og fjaður-
magnað göngulag. Hann gekk eins
og maður sem hefur mikið sjálfs-
traust. Það var ekkert hik á honum,
hreyfingarnar mjög eðlilegar. Og
Young sá, að hársræturnar á svörtu,
þykku hári mannsins mynduðu svo
fullkomna línu, að hann áleit, að
hér gæti verið um hárkollu að ræða.
Barnaræninginn stanzaði við
dyrastaf bílsins fyrir aftan vinstri
öxl Youngs, þ.e. rétt fyrir aftan
sjálfa framhurðina. „Réttu mér
pokann,“ skipaði hann.
„Hvenær fæ ég son minn aftur?“
spurði Young.
„f kvöld. Farðu heim og bíddu
eftir upphringingu.“
Young rétti honum peningana og
sagði: „Guð hjálpi þér, ef eitthvað
illt hendir son minn!“