Úrval - 01.07.1971, Qupperneq 61

59
verðarboði fyrir starfsbræður sína
meðal einkaleyfisréttarlögfræðinga
þá um kvöldið, og því hafði hann
ekki komizt burt, fyrr en klukkan
var langt gengin í 9. Og hann hugs-
aði til þess, að þrátt fyrir þessa töf
yrðu þau öll komin í rúmið heilu og
höldnu eftir klukkustund.
Fyrir utan Petersburg í Vestur-
Virginíufylki beygði vegurinn hægt
til hægri. Urey beygði, en of snöggt.
Og hægri framhjólbarðinn rann út
á mjúkan vegkantinn. Hann hnykkti
stýrinu til vinstri. Skyndilega fór
bíllinn að renna alveg stjórnlaust
út á hlið. Hann skauzt yfir veginn,
brauzt í gegnum girðingu og steypt-
ist síðan niður 30 feta háan veg-
kant. Það heyrðist ógnvænlegt hljóð,
þegar hann stanzaði.
Urey hafði hlotið minni háttar
skurði, sem blæddi úr. Hann sá, að
beitt krómrammaumgerð framrúð-
unnar, sem var mölbrotin, hafði
skorizt inn í höfuðleður eiginkonu
hans eins og dósahnífur. Hann
reyndi að opna hurðina, en hún var
föst. „Elskan, geturðu komizt út
mín megin? Gerðu það fyrir mig að
reyna?“ bað hann hana. Donna
stundi við og sagðist ekki geta
hreyft sig.
Urey heyrði lágværan grátur í
myrkrinu. Brian hafði kastazt út úr
bílnum. Urey hljóp til hans og þreif
hann í fang sér. Andlit Brians var
atað blóði. Hann hélt óttaslegnu
barninu fast í faðmi sér og skreið
þannig upp vegkantinn. Hann stóð
á öndinni af mæði, en hrópaði og
veifaði æðislega, er vörubíll og síð-
ar einnig fólksbíll þutu fram hjá á
miklum hraða og hurfu út í nætur-
myrkrið.
Urey vissi, að Donna kynni að
deyja af blóðmissi, nema hjálp bær-
ist bráðlega. Hann tók blóðugan
vasaklút upp úr vasa sínum og
strengdi þess heit að standa kyrr á
miðjum veginum, þangað til næsti
bíll stanzaði . . . eða æki yfir hann
að öðrum kosti. Hann beið í heila
eilífð, að því er honum fannst.
Klukkan 1.30 kom Gary Arbaugh
akandi í nýja Fordhálfkassabílnum
sínum. Gary var 23 ára að aldri.
Hann átti Parísarhjól í skemmti-
garði í Petersburgh og var nú að
koma heim að vinnu lokinni í
skemmtigarðinum. Það hafði verið
mikil aðsókn þá um kvöldið. Eftir
nokkur slík kvöld til viðbótar gæti
hann keypt trúlofunarhringinn, sem
hann hafði lofað unnustu sinni.
Skyndilega kom hann auga á
mann á miðjum veginum. Maðurinn
veifaði einhverju., Andlit hans var
blóðugt og bólgið. Gary hemlaði.
„Gerðu það fyrir mig að hjálpa
okkur! Við lentum í slæmu slysi!“
hrópaði Urey. „Viltu stanza við
fyrsta hús og hringja í sjúkrabif-
reið? Og viltu svo fara með hann
Brian beint í sjúkrahús? Konan mín
er í bílnum þarna fyrir neðan. Hún
er mjög mikið meidd . . .“ Gary
lagði grátandi barnið í sætið og ók
á mikilli ferð í áttina til Peters-
burgh.
Urey var alveg miður sín af iðr-
un, er hann klöngraðist hvað eftir
annað milli bílsins og vegarins. Ef
þau Donna eða Brian dæju nú? Var
nokkur möguleiki á því, að ófætt