Úrval - 01.07.1971, Síða 102

100
ÚRVAL
sem ég var að reyna að hjálpa.
Annar vanginn hafði alveg tætzt af
andliti hans. Ég hefði ekki þekkt
þetta lík, jafnvel þótt það hefði
verið af föður mínum.“
Bill Schroeder, 19 ára að aldri,
var staddur á bílastæðinu, 382 fet
frá þjóðvarðliðunum. Skömmu fyr-
ir hádegi hafði hann lokið her-
leikjaprófi í æfingaflokki sínum hjá
Þjálfunarmiðstöð varaliðsins í
Norðurbyggingu nr. 4, sem var ná-
lægt brunarústum Þjálfunarmið-
stöðvarinnar.
Hann hafði eytt miklu af tíma
sínum í æfingar á vegum Varaliðs
bandaríska hersins. Hann hafði
fengið 1650 dollara námsstyrk frá
Varaliðinu, og í fyrstu hafði hann
hlakkað til herþjónustu að námi
loknu, vegna þess að honum þótti
gaman að ferðast. En hollusta hans
við herinn var óðum að dvína vegna
Vietnamstríðsins. Samt gramdist
honum, er hann fékk háðglósur frá
öðrum stúdentum, sem hentu gam-
an að Þjálfunarmiðstöðinni og starf-
semi hennar. Og hann hafði orðið að
þola mikla stríðni og hæðni, vegna
þess að stundum hafði hann orðið
að koma í einkennisbúningi sínum
í tíma. „Hvað ertu eiginlega, ein-
hvers konar fasisti?“ hafði sál-
fræðikennarinn stundum spurt hann
í gamni.
Bill var ekki hlutlaus í stjórn-
málum, eins og sumir hafa sagt.
Hann hlustaði að vísu með athygli
á gagnrýni á ameríska stjórnkerfið
og viðurkenndi oft slíka gagnrýni,
en samt var hann sannfærður um,
að sagan hefði þegar sannað hæfni,
árangur og réttlæti slíks kerfis.
Þegar hann gekk fram hjá bruna-
rústum Þjálfunarmiðstöðvarinnar
þennan morgun, kom hann auga á
Donald Peters höfuðsmann, einn af
kennurum sínum við Þjálfunarmið-
stöðina. „Ég get ekki skilið rökin,
sem liggja að baki þessarar í-
kveikju," sagði Bill þá.
Peters sagðist vera á sama máli.
Og síðan mælti hann þessi aðvör-
unarorð við Bill: „Dragðu þig í hlé
í dag og vertu ekki mikið á ferli.“
„Já, auðvitað," svaraði Bill. Síðan
lagði hann af stað til Johnsonbygg-
ingarinnar ásamt vini sínum, Gene
Pekarik að nafni, en Gene bjó á
þeim stúdentagarði. Þegar þeir
nálguðust Almenninginn, gátu þeir
heyrt hin stöðugu hróp: „Svínin burt
af háskólasvæðinu! „Þeir lögðu af
stað upp hæðina í áttina til John-
sonbyggingarinnar, þegar hópnum
var skipað að dreifa sér. En þeir
urðu aðskila hvor við annan í troðn-
ingnum, þegar stúdentarnir tóku að
flýja sem fætur toguðu. Til allrar
óhamingju hélt Bill þá niður til
bílastæðisins bak við Prenticebygg-
inguna, en þar varð hann fyrir
byssukúlu, sem lenti neðan til í
vinstri öxl hans.
Hópur stúdenta safnaðist um-
hverfis hann, þegar skothríðin hætti.
„Kemur nokkur sjúkrabíll?“ stundi
hann upp með erfiðismunum. Og
hann hélt fullri meðvitund þær óra-
löngu tíu mínútur, sem liðu, þangað
til bíllinn kom. Gene, sem hafði
frétt, að Bill hafði orðið fyrir skoti,
kom hlaupandi að, þegar sjúkralið-
arnir voru að mjaka honum upp á
sjúkrabörur. Hann horfði harmi