Úrval - 01.07.1971, Blaðsíða 111

HVAÐ GERÐIST í KENT STATE?
109
þingmannaleiðirnar um fylkin
Pennsylvaniu, New Jersey og New
York og kenndi þar hópum stúdenta
á ýmsum stöðum. Aðrir prófessorar
tóku á leigu fjölritara og sendu
stúdentum fjölritað náms- og próf-
efni. Þeir kenndu stúdentum í gegn-
um síma og vélrituðu ný námsverk-
efni á næturnar.
Kennaralið Kentfylkisháskólans á
skilið mikið lof fyrir hina myndar-
legu framkomu sína þessa síðustu
vordaga. Kennaraliðið bjargaði há-
skólaferli margra stúdenta, og þessi
viðbrögð þess áunnu sér virðingu
allra.
SKUGGALEGAR ÞJÓÐSÖGUR
Dauði stúdentanna fjögurra af
völdum byssukúlna þjóðvarðliðs-
mannanna varð mikið áfall fyrir
bandarísku þjóðina. I kvöldfréttum
sjónvarpsins 4. maí fylltist fólk
hryllingi, er fyrstu myndirnar af
átökunum birtust á sjónvarpsskerm-
inum. Það ætlaði ekki að geta trúað
sínum eigin augun. „Tveir þjóðvarð-
liðsmenn og tveir stúdentar voru
drepnir.“ Þannig hljóðuðu fyrstu
fréttirnar. En sú villa var fljótlega
leiðrétt. Og þjóðin frétti, að „stúd-
entarnir fjórir í Kent“, eins og þeir
urðu fljótt nefndir, voru látnir.
Tilkynningin um dauða stúdent-
anna varð óskaplegt áfall fyrir fjöl-
skyldur þeirra. Það má heita kald-
hæðnislegt, að stúdentarnir fjórir
höfðu allir talað við fjölskyldur
sínar í síma um helgina og fullviss-
að þær um, að þeir væru heilir á
húfi. Jeff Miller hafði talað við
móður sína í síma aðeins hálfri
þriðju stund fyrir andlát sitt.
„Hafðu engar áhyggjur, mamma, ég
verð ekki fyrir neinum meiðslum,"
hafði hann lofað, henni.
Klukkan eitt eftir hádegi hringdi
frú Elaine Miller til heimavistar
sonar síns til þess að fullvissa sig
um, að hann væri enn heill á húfi.
Herbergisfélagi hans, sem hún tal-
aði við, var svo miður sín af sorg,
að hið eina, sem hann gat sagt, var:
„Hann er dáinn.“
Martin Scheuer og kona hans
sem voru að halda upp á 27. hjú-
skaparafmæli sitt, fengu einnig
fréttirnar á mjög hxottalegan hátt.
Þegar frú Scheuer hringdi til heima-
vistar Sandy, var sagt við hana:
„Það væri vissara fyrir yður að
koma strax .Sandy er á sjúkrahúsi.“
Og tæpum tveim tímum síðar höfðu
Scheuerhjónin litið, á líkið í Robin-
sonminningarsjúkrahúsinu í Ra-
venna og sannfærzt um, að þetta var
lík dóttur þeirra.
Meðferðin ,sem Krausehjónin
urðu fyrir ,var algerlega óréttlætan-
leg. Frú Barbara Agte, sá kennar-
inn, sem þekkti Allison bezt, mælir
svo: „Enginn þóttist vera ábyrgur
fyrir að tilkynna foreldrum um lát
stúdentanna. Krausehjónin reyndu
að hringja til háskólans, en þau
fengu ekki samband. Þau hringdu
til háskólalögreglunnar, og þar
fengu þau þetta svar: „Allt er í
lagi. Enginn meiddist!"
„En Krausehjónin voru samt en
áhyggjufull. Og í sjónvarpsfréttun-
um klukkan 6.30 sáu þau, að dóttir
þeirra var dáin. Eftir allmargar til-
raunir tókst þeim svo loks að ná
sambandi við sjúkrahúsið í Ra-
venna. Þar tilkynnti þeim einhver