Úrval - 01.07.1971, Side 114

112
ÚRVAL
Ég styð verknað Þjóðvarðliðsins!
Ég vil, að eignir mínar séu varðar.
Virk skothylki? Ja, hérna! Við
hverju bjuggust þeir svo sem?
Kannski pappírskúlum?
Húrra! Húrra jyrir guði og œtt-
jörðinni, réttlœti með hjálp laganna,
hergöngulögum og trumbuslœtti,
skrúðgöngum og rjómaís! Ameríka!
Styðjið hana eða farið annars burt
úr henni!
Skothríðin þjónaði sínum tilgangi.
Hún batt enda á óeirðirnar. Og ég
segi, að það ætti að nota sömu að-
ferð aftur og aftur.
Því fyrr sem stúdentum hér í
landi lœrist, að þeir stjórna ekki
landinu, að þeir fara í háskóla til
þess að læra, EN EKKI TIL ÞESS
AÐ KENNA, þeim mun betra. Ef
þessum stúdentum geðjast ekki að
háskólunum okkar, hvers vegna fara
þeir þá ekki til þess lands, sem þeir
fá kenningar sínar frá.
Ég hef eina mögulega lausn á
vandamálinu. Það á að reisa girð-
ingu í kringum allt háskólasvœði
Kentfylkisháskólans og setja 'White
rektor og kennarana hans, 550 tals-
ins, inn í hana ásamt öllum œsinga-
mönnunum, sem þeir skilja svo vel.
Og svo á að lofa þeim að láta þar
eins og þá lystir. Það mœtti líka
breyta nafni háskólans í „Fábjána-
hæð“. Svo gætu dr. White, kennar-
arnir og stúdentarnir komið þar
saman og kastað grjóti hver í ann-
an og leikið sér að eldspýtum og
brennt hitt og þetta til grunna.
Þjóðvarðliðið gerði aðeins eina
skyssu. Þeir hefðu átt að skjóta fyrr
og lengur.
Öðru hverju minntu einstaka
bréfritarar almenning á, að ung-
mennin fjögur væru dáin og að
eitthvað hafði farið hræðilega úr-
skeiðis. En það var sem raddir
þeirra væru týndar og glataðar, að
undanskilinni málsnilldinni.
Ég hræðist ekki byltingarseggi né
róttæka stúdenta og ekki heldur
lögreglulið né þjóðvarðliða. En ég
hrœðist fólk, sem segir: „Drepið
mótmælendurna, vegna þess að þeir
eyðileggja eignir okkar.“ Ég hræð-
ist þá, sem meta eignir meira en
mannslíf. Ég óttast ekki um líf mitt,
heldur sál mína, og tilfinninganœm-
leikann og mannleikann, sem er
smátt og smátt að þurrkast út og
hverfa úr þjóðlífi okkar.
Jesús sagði, að enginn gæti élskað
Guð i raun og veru, sem elskaði
ekki meðbrœður sína. Þið. sem haf-
ið tileinkað ykkur kenninguna
„drepið þá“, getið þið elskað Guð án
þess að elska jafnframt Jeffrey, Bill,
Sandy og Allison?
„STAÐAN ER FJÖGUR MÖRK“
Margir af stúdentunum, sem fóru
burt frá Kent í eigin bílum, buðu
öðrum far með sér. Einn þeirra var
Daniel Gardner. Það var ungur,
kurteis stúdent, með stutt hár og
háttprúður í allri sinni umgengni.
Hann steig upp í bíl sinn ásamt
nokkrum vinum sínum klukkan þrjú
síðdegis á mánudeginum og lagði af
stað í hina löngu ferð heim til
Þorskhöfða í Massachusettsfylki.
Gardner hafði hvorki tekið þátt í