Úrval - 01.09.1974, Blaðsíða 38

Enn þó milli kletta særinn sogi
sundið-Brákar nú er tekið af:
land við eyju tengir traustur bogi
— tröll-eflt bákn, sem verkleg menntun gaf.
Við Brákarey þó fley i festar togi
fyrri svipur hennar berst í kaf.
þar sem bryggjur breiða nakta skalia
Brákar-nöfnin senn í gleymsku falla.
Mun þá sæma menntum lýð og fróðum
mundi fornra erfða niður slá?
Skal því gleymt á glæstum sögu-slóðum
glöggt er fornir þulir létu skrá?
Það sem nafn vort enn þó er með þjóðum
arfleið fornri nánast þakka má,
„nýsköpun" þó til sé reynt að tjalda
tæpast megnar uppi því að halda.
Mundi nokkuð mennta-þrifum granda
menning nýja að græða á forna rót?
Það sem skyldi vera ber að vanda
— val að stunda hæfir menntri sjót.
Traust í grunnum aldnir steinar standa
stoltra turna, er gnæfa himni mót.
Fornt var efni í frægstu mestu rönnum
fellt og lagt af dagsins hagleiksmönnum.
Horskri nútíð hæfa þykir mega
hyggja að, og nokkur vita skil
höldar þess, sem allir landsmenn eiga
ættir sínar beint að rekja til.
Af þessum fræðum þjóðin mátti teiga
og þangað sækja huggun, ljós og yl;
til sagna og ljóða kunnu bragnar kaldir
í kröm og sulti. gegn um fleiri aldir.