Úrval - 01.09.1974, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
BARÁTTAN MILLI þverrandi dags
birtu og vaxandi tunglskins skapar
margvísleg ljósaundur. í dag blán-
ar himinninn, það er einasta dags-
skíman. í norðri glóir tunglið eins
og rauðgullið hjól, umlukt skýja-
bakka, og roðaglóð norðurljósanna
gerir það að verkum, að líkast er
sem allt standi í björtu báli rétt
undir sjóndeildarhringnum. Tungls
ljósið og norðurljósin virðast heit
og lifandi móti köldum, dimmum
himninum.
20. október fara karlarnir af stað
að setja upp gildrur meðfram fló-
anum. Ég fer með þeim. Mér hefur
heppnazt að fá þá til að setja ekki
upp gildrur á einum tíu stöðum,
þar sem ég óttast mest, að Mikki
gangi í þær. En við brunninn nema
þeir staðar. Hér skal fyrsta gildran
egnd. Nú vil ég ekki fara lengra
með þeim. Þeir veifa mér brosandi
og ráðleggja mér að koma aftur á
morgun til að gæta þess, að „hann“
gangi ekki í gildruna.
Ég sný heim á leið, döpur í
bragði og á erfitt með að sofna. Og
það er ennþá verra að vakna næsta
morgun. Hann er að ganga í rok og
hafið lætur illa. Kannski liggur nú
veslings Mikki dauður í gildrunni.
Strax og orðið er svolítið meira
dimmt, fer ég út að brunninum.
Það er engin skemmtiferð. Skaf-
renningurinn þyrlast um mig og
brimið gnauðar. „Miskunnarlausa
náttúra," hvísla ég að sjálfri mér.
Þegar ég kem heim undir brunn-
inn, sé ég, að hvítur refur liggur í
gildrunni. Mikki! En hvað er þetta?
Gildran hefur ekki lokazt almenni-
lega. Refurinn klórar sem óður í
snjóinn til þess að losna. Ég þýt til
hans og lyfti þungum tréramman-
um. Mikki lyfti hausnum. Hann er
ómeiddur, en hoi'fir á mig þögull
og ásakandi. Hann lítur út fyrir að
vera þyrstur. Ég flýti mér heim og
næ í hlýja dósamjólk. Það er líkt
og heimurinn hafi breytzt. Það er
eitthvað glatt og örvandi við nið
öldunnar. Mikki litli er enn á lífi.
Þegar ég kem aftur til gildrunn-
ar, er Mikki horfinn. En maðurinn
minn er kominn þangað. „Þú bjarg
aðir honum,“ segir hann. „Ég sá
hann hlaupa til fjalla.“
Næsta dag segi ég Karli, að ég
hafi losað Mikka úr gildrunni.
Hann brosir og svarar: „Mikki
gengur aldrei framar í gildru. Hann
verður elzti og slóttugasti refurinn
á Svalbarða og eignast hundruð af
komenda.
Við sáum Mikka aldrei framar.
ÉG ER EIN í æðandi byl. Hann
brauzt út fyrir níu dögum, aðeins
tveim tímum eftir að karlarnir
höfðu lagt af stað til þess að setja
upp gildrur á veiðisvæði langt í
burtu.
Ég var nývöknuð, þegar maður-
inn minn kallaði inn til mín: „Við
erum að fara. Við getum ekki beð-
ið góðs veðurs lengur. Við áætlum
að vera 13 daga í burtu, en þú skalt
vera róleg, þótt við verðum leng-
ur.“
Um hádegisbilið hvessti snögg-
lega. Gegnum hvininn í storminum
heyrðist eitthvað skella með reglu-
bundnum hrynjanda. Ég minntist
þess, að það þurfti að festa ýmis-
legt betur og flýtti mér út. Snjór-