Goðasteinn - 01.09.1962, Blaðsíða 11

öllu vesturloftinu var grá kuldablika og næstum svört niður við
sjóndeildarhring.
Svo gekk ég inn. Það var notalegt að koma í hlýjuna, upp á
loftið í fjósbaðstofunni. Hún var ekki stór né háreist, en jafnan
hlý, og það var mikils virði í vetrarkuldanum.
Ljós var kveikt í baðstofunni, þegar aldimmt var orðið, og
kvöldvakan byrjaði á því, að kvöldverðurinn var borinn inn, og
aliir neyttu hans með góðri lyst. Eftir kvöidmatinn tók fólkið
til við vinnu sína, eins og venja var öll kvöld vetrarins, svo
lengi sem ljós var kveikt.
Klukkan hefur líklega verið orðin átta, þcgar allt í einu og
öllum að óvörum voru barin nokkur högg á útidyrnar, sem voru
fyrir ganginum og baðstofunni. Að sjálfsögðu var fljótt brugðið
við, og einhver fór til dyra til að taka á móti þessum óvænta
gesti. Eftir litla stund kom hann upp í baðstofuna. Snjóugur var
hann nokkuð, en furðulegra þótti mér, að fötin voru ein klaka-
brynja upp að mitti. Gestinum var vísað til sætis á rúmi, sem
var gegnt uppgöngunni. Hann sagðist heita Þorvarður og eiga
heima austur í Landbroti, en nú væri hann að fara í útver ásamt
þremur öðrum.
Síðastliðna nótt gistu þeir í Álftaverinu, iögðu af stað þaðan
strax að morgni og ætluðu að ná til Víkur. Færð var sæmileg, og
þeim gekk vel yfir eystri hluta sandsins. Ekki báru þeir neiria
bagga, höfðu einn hest með í förinni til að bera föt og færur.
Segir svo ekki af ferð þeirra, fyrr en þeir voru komnir nálega
vestur á móts við Hjörleifshöfða. Þar varð fyrir þeim kolmórautt
jökulvatn, sem rann í flugstreng milli skara. Áttu þeir félagar
þess enga von, enda nálega einsdæmi, að jökulvatn kæmi fram
sandinn um hávetur. Tveir félagar Þorvarðar voru ungir menn,
innan við tvítugt og naumast íullharðnaðir, sá þriðji, sem hét
Jón, var á bezta aldursskeiði. Þeir Þorvarður og Jón sögðu pilt-
unum að bíða með hestinn við vatnið, meðan þeir könnuðu,
hvernig það væri yfirferðar. Lögðu þeir svo út í álinn, en hann
var bæði dýpri og straumharðari en þeir hugðu, og náðu þeir
naumlega vesturbakkanum. Þorvarður var heldur fljótari yfir, og
þó djúpt væri við skörina, komst hann upp úr álnum. Vatnið
Goðasteinn
9