Goðasteinn - 01.09.1962, Side 14

ungu, en nú vantaði Guðjón og Jón. Piltarnir sögðu frá því,
hvernig ferð þeirra gekk, eftir að þeir voru orðnir tveir einir. Þeir
fóru suður með vatninu og alla leið fram að sjó, en sú leið er
10-15 km. Ætluðu þeir að bíða þarna í fjörunni, þangað til sendi-
maður kæmi úr Hjörleifshöfða. En þar var vond vist og norðan-
gusturinn býsna bitur. f fjörunni fundu þeir tunnu og eitthvað af
spýtum. Gerðu þeir sér skýli úr þeim föngum og tóku sér bita af
nesti sínu. Hver klukkustundin leið eftir aðra, ekki bólaði á
björgunarmanni, og kuldinn sótti æ fastar á. Þeir höfðu veitt því
eftirtekt, að nokkuð fyrir framan Hjörleifshöfða skipti vatnið sér
í tvo ála, rann sá eystri til landsuðurs. Útföllin voru því tvö og
nokkuð langt á milli þeirra. Líka sáu þeir, að þarna var vatnið
orðið mun lygnara og straumharkan þá að sama skapi minni en
þegar ofar dró. Þetta hafði Guðjón ekki varazt, að útföllin voru
tvö. Hann kom að því vestra, en piltarnir biðu við það eystra.
Þeir ákváðu nú að reyna að komast yfir vatnið, tefla á tvær
hættur. Vatnið reyndist vel fært, og ferðin gekk greitt, unz komið
var að ársprænu, sem rann suður sandinn spölkorn austan við
Höfðann. Hún er örgrunn, frýs seint og botninn afar laus. Á
leiðinni yfir þessa litlu sandá henti það óhapp, að hesturinn sökk
þvínær á kaf ofan í sandbleytu. Brauzt hann fast um, og tók
vatnið og sandfenið þá á miðjar síður. Þeir félagar gerðu allt,
sem þeir orkuðu, til að ná hestinum upp, en fengu þar engu áork-
að. Urðu þeir að yfirgefa hann og fannst, að ekki væri ein báran
stök í ferðinni. Þeir mættu Guðjóni og Jóni móts við Höfðann
að sunnan. Glaðnaði yfir öllum við það, og Guðjón vísaði þeim
til vegar upp í Höfðann, því ógjörla vissu þeir, hvar bærinn var.
Furðanlega voru piltarnir hressir eftir þessa löngu göngu og köldu
útivist. Var auðséð, að þeir voru þrekmiklir og vel þroskaðir eftir
aldri. Þeim var fljótt borinn matur og síðan vísað til hvílunnar,
sem beið eftir þeim.
Enn komst kyrrð á í baðstofunni, og enn var beðið eftir leiks-
lokum. Nú voru mennirnir úr helju heimtir, en eftir var að vita,
hvort vesalings hestinum yrði bjargað. Klukkan var, að mig
minnir, um 4 og því farið að styttast til morguns, er þeir Guðjón
og Jón komu aftur. Þeir fundu hestinn. sem þá var orðinn svo
12
Goðasteinn