Goðasteinn - 01.09.1962, Síða 57

Á bæ í Austur-Landeypum bjuggu roskin hjón. Þeim var eitt
sinn boðið í veizlu, sem halda átti uppi í Fljótshlíð. Þetta var
að haustlagi. Þau munu hafa haft fullan hug á því að láta sig
ekki vanta, sennilega verið sjaldgæft, að þau ættu kost á að taka
þátt í mannfagnaði. Að morgni veizludagsins fóru þau á fætur,
áður en bjart var orðið, og biðu svo dögunar. Leið nú og beið,
en ekki birti, og engin var klukkan á bænum. Þraut nú þolin-
mæði bónda, sem oftar, og hann segir: „Ég held, að það ætli
aldrei að koma dagur“. Varð konunni þá að orði: „Það gefur
guð, einhvern tíma kemur dagur“. Rauk bóndi þá upp öskuvond-
ur og mælti: „Hefurðu bréf fyrir því?“
—o—
Kona lá á sæng, og hafði ljósmóðir sveitarinnar setið yfir
henni, en fór heim eftir nálega sólarhring. Að þremur dögum
iiðnum kom ljósmóðirin aftur að vitja um líðan konunnar. Varð
hún þess vísari, er nálgaðist bæinn, að sængurkonan var úti á
túni og rakaði saman þurrheyi. Sá konan til ferða gestsins og
flýtti sér inn í bæ. Ljósmóðirin batt hest sinn og gekk í bæinn.
Lá konan þá í rúmi sínu og bærði ekki á sér. Þær heilsuðust.
Sagði þá ljósmóðirin: „Var sem mér sýndist, að ég sæi þig úti
á túni?“ „Ætli ég liggi ekki lægra“, sagði sængurkonan og breiddi
upp yfir höfuð.
-o-
Nokkrir piltar stóðu í hóp á götu í Vestmannaeyjum og meðal
þeirra einn, sem gárungar höfðu að skotspæni, köstuðu að honum
kersknisorðum. Hann þegir við um stund, víkur sér síðan að
landmanni einum, er var mjög nefstór og ófríður, og spyr: „Átt
þú marga bræður?“ Hann sagði svo vera. „Og ertu laglegastur af
þínum bræðrum?“ spurði hinn aftur og gekk burtu.
—o—
Heimasæta úr sveit heimsótti bróður sinn og mágkonu, sem
bjuggu í kaupstað. Þótti frúnni mágkonan vera nokkuð gustmikil
og ekki fáguð í framkomu. Komst hún svo að orði um hana
á bak, að hún væru eins og komnar væru í tún tíu stóðmerar
með hunda á hælunum.
Godasteinn
55