Goðasteinn - 01.09.1971, Blaðsíða 53

Fóru menn nú að hreinsa af sér snjó og klaka, gengu síðan til
baðstofu, og var þeim borinn matur og hressing. Ólafur segir þá:
„Nú bið ég þig, Eyjólfur minn, að lesa húslestur, og þökkum guði
vorum, að við komumst allir heilir í land.“ Eftir húslestur tóku
menn að snæða. Bað Ólafur þá að borða lítið fyrst svo þeir yrðu
ekki veikir eftir að hafa verið svo lengi matarlausir. Er þeir sögðu
hrakningssögu sína, kom fram það atvik, er Þrúða sá, og þótti
þetta merkilegt, þó lítið væri um rætt.
Ólafur Gíslason lenti oftar í hrakningum á sjó, um það eru
aðrar sögur. Frá einni slíkri ferð kom hann heim á hvítasunnu-
morgun. Hafði hann þá litla viðdvöl heima, bjó sig til kirkjuferðar
án þess að hvíla sig eftir sjóvolkið.
Ólafur Gíslason andaðist á heimili sínu. Hann er jarðsettur í
Stafaíellskirkjugarði. Á legstein hans er letrað auk nafn(s hans:
„Drottinn hefur látið ferð mína heppnast.“
Eftir Ólaf bjó í Volaseli tengdasonur hans, Sveinn Bjarnason,
bróðir sr. Jón Bjarnasonar í Winnipeg. Kona Sveins var Ingibjörg
Ólafsdóttir.
Geta má þess í sambandi við nestisleysi Volaselsmanna í sjó-
ferð, að gömul venja var að fara alltaf nestislaus á sjó og var
tengt trú varðandi veiðiheill sjómanna. Ath. Þ. T.
Goðasteinn
51