Goðasteinn - 01.09.1971, Blaðsíða 51

ömurleg hljóð heyrðust í gluggum og gættum. Ekki varð fólki
svefnsamt, en heitar bænir í hljóði færðu þó aðeins ró. Þá dagur
rann, var veðrið ennþá verra, og þar með slokknuðu vonirnar um
björgun þessara manna. Dagar og nætur liðu svo ekkert spurðist
til bátsins, og töldu allir, að hann hefði farizt. Gdmul kona, sem
ég þekkti, átti bróður á bátnum. Hún átti heima í þriðju sveit frá
Lóni. Búið var að tilkynna henni um afdrif bátsins. Allir voru
harmi lostnir á þeim bæjum, sem mennirnir voru frá, í þeirri vissu,
að báturinn hefði farizt og allir drukknað.
Hreppstjórinn í Lóni, Jón Jónsson í Byggðarholti, var giftur
systur Ólafs Gíslasonar. Unglingspiltur honum kær var á bátnum
auk nábúa hans og vina. Hinum roskna hrcppstjóra fór sem Agli
Skallagrímssyni, hann var harmþrunginn mjög og lítt á ferli. Dótt-
ur átti hann, sem Þrúður hét. Hún komur til föður síns, reynir að
hughreysta hann og telur möguleika á, að mennirnir séu enn á lífi.
Hann biður hana að minnast ekki á slíkt, þeir séu allir farnir. „Trú
þú mér, faðir minn,“ segir Þrúður, ,,ég er þess fullviss, að þeir eru
allir á lífi. Sé ég þá alla, og er einn með hlut í hendi sér.“ Hún
nefnir nafn mannsins og lýsir honum, „og skaltu nú, faðir minn,
reyna að hressast og trúa því, er ég sé, því það er svo greinilegt
hjá mér.“ Oftar hafði hún séð dulsýnir. 1 þá daga var farið dult
með þessháttar. Samt vildi Jón hreppstjóri, að hafin yrði leit ef
veður batnaði, og á fjórða degi er Jón Guðmundsson bóndi í Bæ,
síðar í Vík, kominn suður að Volaseli til að hefja leit með fleirum.
Þá hafði veður snúizt til norðaustanbyls svo ekkert var hægt að
leita.
Nú er að segja frá þeim, er í hrakninga ientu. Ólafur var mjög
þaulsætinn á sjó og leit ekki eftir veðri né sjó, og í þetta sinn lagði
hann ekki af stað til lands, fyrr en veðurofsinn var skollinn á, en
þá sóttist ekki, hvernig sem ræðarar tóku á öllum kröftum sínum.
Hrakti nú bátinn undan sjó og vindi, unz þeir með herkjum náðu
í Vigur, eyju, sem iiggur út af Lónsveit og prestssetrið Stafafell á.
Allir frá ríkisheimilinu Volaseli voru matarlausir, hinir snauðari
höfðu aðeins lítinn flatbrauðsbita í vösum sínum, sem þeir ætluðu
sjálfir að njóta, en Bjarni Jónsson í Hraunkoti bað þá að miðla
öllum og var svo gert. Ekki hefur það verið mikil næring fyrir svo
Goðasteinn
49