Goðasteinn - 01.09.1971, Blaðsíða 47

Þetta er í stórum dráttum saga þessara aflasælu skipa, er fyrir
stærð og fríðleik á sjó settu mestan svip á þann hóp skipa, sem
haldið var út á vetrarvertíðum úr verstöðvunum Dyrhólahöfn,
Reynishöfn og Vík tvo síðustu áratugi 19. aldar.
Samtíða þeim í Reynishöfn voru áttæringarnir Víkingur og Svan-
ur, sem báðir voru nokkru minni, auk þess a.m.k. einn sexæringur.
Víkingi mun ekki hafa verið haldið út úr Reynishöfn, nema fá ár,
því Jón Þorsteinsson, sem formaður var á honum, flutti hann með
sér til Víkur, þegar hann hætti búskap i Reynisdal, en það mun
hafa vcrið nálægt tíunda tug 19. aldar.
Svanur gekk iengst þessara görnlu skipa úr Reynishöfn eða allt
fram undir 1950 og var síðasta skip, sem þar var haidið úti. Ekki
mun að þessu sinni sögð saga hans. Verðskuldaði hann þó góð
eftirmæli.
Þar sem getið hefur verið Hjalta Einarssonar á Suður-Götum
og formcnnsku hans, virðist mér hæfilegur eftirmáli saga af Hjalta,
er gekk hér manna á miili meðal cldra fólks fyrstu áratugi þessarar
aldar en mun nú að gleymast, og e.kki hef ég séð hana á bókum.
Eitt sinn í formannstíð Hjalta voru ógæftir miklar fram eft'ir
vertíðinni en matarlítið orðið á mörgum heimilum. Svo var það,
er komið var að sumarmálum, að gekk til norðanáttar og gaf á
sjó. Fékk þá Hjalti um það 20 fiska hlut. Hann gaf fátækum all-
an hlut sinn nema tvo fiska, sem hann kom mcð heim.
Þegar Tala Runólfsdóttir kona hans fréttir þetta tiltæki bónda
síns, bað hún guð að hjálpa sér, því mjög var farið að ganga á
matföng búsins og væri Hjalta það kunnugt. „Ekki skalt þú æðr-
ast yfir því, heiilin mín“ svaraði Hjalti, „gamli guð er nógu ríkur
til að bæta mér það á morgun". Varð það orð og að sönnu, því
da ginn eftir fékk Hjalti 40 fiska hlut og góðan afla næstu daga.
Ekki get ég tekið ábyrgð á sannleiksgildi þessarar sögu, en hvort
sem hún er sönn eða eigi, þá sýnir hún vel hvern hug samtíðarfólk
Hjalta bar til hans og hvern þátt sjávaraflinn átti í matbjörg Mýr-
dælinga í þá daga.
Skrifað á útmánuðum 1971.
E. H. E.
Goðasteinn
45