Goðasteinn - 01.06.1983, Blaðsíða 38

um, hið fyrra flestum að raunalausu, og fái þjóðin sanna
mannrækni í stað ættrækni þá eru það sennilega góð
skipti.
Sveinn
Menn fá ákveðna hæfileika í vöggugjöf sem sagt er og
eftir þeim ræðst lífið á einn eða annan veg frá vöggu til
grafar. Áhrif frá uppeldi spinna svo ívaf í þessa uppi-
stöðu. Sveitabarnið á þriðja tugi 20. aldar fæddist inn í
fornöld og miðaldir í vissum skilningi, ekki síst ef það
var svo hamingjusamt að alast upp með gömlu og vitru
fólki. Aldrei get ég fullþakkað forsjóninni það að ég var
eitt þessara sveitabarna, alið upp á miklum tímamótum
í lífi þjóðarinnar. Foreldrar mínir voru að fæðingu börn
19. aldar. Þeir og eldri kynslóðin á heimilinu spunnu
sterlcustu þættina í menntun minni — sé henni á annað
borð til að dreifa. í björtu ljósi sé ég fyrir mér systkinin
Svein og Arnlaugu sem ég ólst upp með. Af fóstursystur
þeirra Ólöfu Jónsdóttur nam ég nú flestum gleymd vís-
indi um aldalanga sambúð manna og dýra. Sveinn var
fæddur 1856, Arnlaug 1860.
Æska og elli! Langur vegur liggur þar á milli. Barnið
sér lífið á allt annan veg en lífsreyndur, roskinn maður.
Sveinn var í augum mínum firnagamall og firnavitur.
Ekki náði hann þó nema 75 ára aldri, en grátt hár og
grátt skegg gáfu honurn útlit elli og visku. Viskan var
raunar á allra vitorði, hún lá svo í augum uppi af orðum
hans og af því að sjá hann sltrifa fagurt letur á blað
eða leysa flókin reikningsdæmi. í huga mínum óma enn
lögin sem hann söng upp úr svefni í baðstofunni heima,
í vökunni var eltki vani hans að syngja. Pað er líkt og
angurværð og sorg liðinna alda hafi ómað til mín þegar
hann söng „Mín lífstíð er á fleygiferð" og „Þeir sem mér
voru vinir fyr þá vel gekk einu sinni".
Ég var aðeins 10 ára þegar Sveinn dó. Feginn hefði
36
Goðasteinn